Woensdag 1 mei: Van Meknes naar Fez

De dag begint vandaag weer in Meknès. Om 7 uur rol ik weer uit bed, en ik posteer me met de laptop op het matje naast het bed. Veel harder is het niet om op de grond te zitten, en dat zegt natuurlijk wel iets over het comfort. Ik ben heel benieuwd of we in Marokko überhaupt nog comfortabele bedden zullen treffen, dat valt tot nu wel erg tegen. Voor mijn stijfheid doet het in elk geval geen goed, ik heb overal spierpijn.

Als ook Natasja weer terug is in het land der levenden maken we ons klaar voor de dag. Eenmaal aangekleed gaan we naar beneden voor het ontbijt. Daarna pakken we onze koffers weer in en die parkeren we voor de rest van de dag in de lobby. Een afgesloten bagageruimte hebben ze hier namelijk niet. Het voelt niet helemaal prettig, maar in de auto willen we ze ook niet kwijt. Het plein staat namelijk vol met pottenkijkers. En dan gaan we op pad, het is dan nog geen 10 uur. Lekker op tijd dus vandaag. Buiten voelen we gelijk dat de zon aan het opwarmen is, wat een lekker gevoel is dat zo. We genieten ervan.

Als eerste steken we vandaag het plein over naar de andere kant van de muur van de medina, daar liggen een aantal koninklijke bezienswaardigheden. Deze kant van de medina is veel rustiger en ruimtelijker ook, en mooi. Er ligt nauwelijks troep, en alles is mooi aangelegd. Omdat het nog lekker vroeg is, is het ook nog rustig. We hebben het idee dat de Marokkanen pas veel later op de dag in actie komen, het drukke straatleven begint aan het einde van de middag. Om de hoek van het plein zien we 3 Marokkaanse mannen zitten die samen de huid van een geit aan het plukken zijn om de wol ervanaf te halen. Echt zo'n Middeleeuws klusje voor mijn gevoel. Af en toe lijkt het of de tijd heeft stilgestaan hier.

Ook komen we een traditionele waterdrager tegen die hier rondloopt. Niet dat hij nog een belangrijke functie heeft, hij verdient nu zijn geld als fotomodel. Voor een bijdrage, liefst in euro's, laat hij zich gewillig op de foto zetten. En natuurlijk probeert hij er een slaatje uit te slaan, maar daar trappen we niet in. We geven hem een euro om hem allebei te mogen fotograferen. Hij laat ons trots zijn waterzak zien die is beslagen met de verschillende buitenlandse munten die hij in de loop der tijd heeft verzameld. Zijn klederdracht is heel kleurrijk, je kunt hem nauwelijks missen. Behalve de waterzak draagt hij verschillende koperkleurige kommetjes bij zich, daar werd dus vroeger uit gedronken. Iedereen dronk dus uit dezelfde kom. Hoezo hygiëne?

 

We wandelen rond en fotograferen erop los. We bekijken de ondergrondse gevangenis, die is vooral heel groot. Bovengronds zie je nauwelijks iets van, het lijkt gewoon een plein, al zijn er wel van die luchtgaten zichtbaar die net op kleine schoorsteentjes lijken. Ernaast bezoeken we ook de Koubba El-Khayatine oftewel de ontvangsthal van ambassadeurs, maar die maakt niet zoveel indruk.
 

 

  

Daarna steken we dit plein weer over naar het mausoleum van Moulay Ismail, we lopen daarbij weer onder één van de prachtige toegangspoorten door. Het is echt een mooi gedeelte van de stad hier, het doet gezellig aan met de koetsen en de mooie gebouwen en poorten, en het is hier ook heel schoon en netjes. 

 

Tegenover het mausoleum liggen een paar souvenirswinkels en daar kijken we even rond. We zien prachtige dingen hier! Ik koop hier een mooie zilverkleurige hand van Fatima, dat is een geluksbrenger die je in huis ophangt. We leren dat je 2 soorten hebt: een enkele en een dubbele. De enkele hang je midden in je huis op, de dubbele bij de voordeur. Dat ga ik niet doen, hij krijgt in december een mooi plekje in de kerstboom.

De verkoper is een heel aardige man die ons helemaal niets opdringt. Het valt op dat de meeste mensen hier veel aardiger zijn dan in Chefchaouen, ook deze verkoper herhaalt heel vaak dat het kijken heel vrijblijvend is en dat hij niets wil opdringen. HIj vertelt ons intussen wel van alles over de typische producten van dee streek. Elke streek in Marokko heeft typische handwerkproducten, en voor Meknès zijn dat berberkleden en een vorm van decoratief aardewerk waarbij zilverdraad in keramiek wordt verwerkt. Heel bijzonder! Natuurlijk moeten we ook de kleden bewonderen, en we zijn er danig van onder de indruk. Ik zou best een mooi kleed willen hebben in de woonkamer, dat staat al jaren op mijn verlanglijstje, maar hoe mooi ik ze ook vind, de kleuren zijn niet echt geschikt voor ons interieur. Met een paarse bank is dat ook best een uitdaging. Als we weg gaan geneer ik me voor de moeite die hij heeft gedaan voor ons terwijl we niets kopen, maar ik kan natuurlijk geen tapijt aanschaffen omdat ik hem een plezier wil doen.

 

Als we uitgekeken zijn nemen we hartelijk afscheid en steken we over om het mausoleum te bezichtigen. Inmiddels wordt het stuk drukker op straat, maar het zijn vooral toeristen die we zien. Het mausoleum is erg mooi en indrukwekkend. Wat een prachtig houtsnijwerk zien we hier, en zo kleurrijk ook. Schitterend! Uiteraard vermaken we ons hier ook met fotograferen, de camera klikt er behoorlijk op los.

 

 

  

  

Na het mausoleum hebben we behoefte aan wat eten en drinken. We wandelen terug naar het grote plein bij de gevangenis en daar zien we een restaurantje met een dakterras dat een mooi uitzicht belooft. Dat gaan we even controleren, want overdrijven doen ze hier ook graag. Maar deze keer was er niets van gelogen. Het is bovendien een prachtig restaurant, en heel groot ook. De aankleding is erg mooi, heel luxe lijkt het. De eigenaar showt zijn eigendom met trots. Op het dakterras genieten we heerlijk van de zon en het uitzicht. Grote honger hebben we niet, maar een klein gerecht gaat er wel in. We bestellen allebei de kebab met frietjes en rijst, en die smaakt best redelijk. Niet geweldig, maar oké.

Na de pitstop wandelen we langs de muur van de koninklijke verblijvan naar het paleis. Het is een behoorlijke wandeling over een lange rechte weg met aan weerskanten muren van de medina en de paleizen. BIjzonder gezicht! Onderweg komt ons een groepje van 4 jongens tegemoet, ik schat ze een jaar of 10, die al zingend en plezier makend naar het hart van de medina wandelen. Lol dat ze hebben! Ze hebben mijn camera al snel in het vizier, en vragen of ik een foto wil maken van ze. Natuurlijk wil ik dat wel, ze poseren gewillig. En natuurlijk laat ik ze daarna ook even het resultaat zien, dat vinden ze erg leuk, Bij het paleis hebben we vandaag pech. Er is niets te zien, behalve de toegangspoort. Het paleis daarachter blijft verscholen voor ons. We babbelen even met een politieagent, die ons in gebrekkig engels probeert te helpen met andere bezienswaardigheden.

Omdat ik weer blaren aan het ontwikkelen ben onder mijn voet, heb ik weinig zin om het hele stuk weer terug te lopen. We zoeken een taxi, maar het duurt even voordat er één voorbij komt die geen passagiers in de auto heeft. We hebben geen zin om bij andere passagiers in te stappen, blijkbaar is dat wel heel gebruikelijk hier, maar dat lijkt ons geen goed plan. Voor 5 dirham worden we even later naar het centrale plein gebracht in de stad, dat is nog minder dan 50 eurocent.

De volgende bestemming is de Medersa Bou Inania, oftewel een koranschool, midden in de oude medina. Ook hier treffen we mooie architectuur, al is het gedeelte dat toegankelijk is voor toeristen vrij klein. Bij binnenkomst wordt ons een mooi uitzicht beloofd op het dak van het complex, maar dat vinden we uitiendelijk erg tegenvallen. Het is vooral weer het houtsnijwerk en mozaiek dat indruk maakt op ons. In de medina is het nu nog heel erg rustig, maar langzaam zien we wel al de karren met koopwaar verschijnen als we teruglopen. Een van de karren verkoopt fruit, ik zie een lichte kleine soort liggen die wat weg heeft van een framboos qua textuur, maar een andere kleur heeft. Ik mag er een proeven en dat doe ik natuurlijk ook. Ik vind het heel fris smaken en het is ook veel harder dan een framboos, maar wel lekker. Geen idee wat het is. Iemand een idee?

 

Als we zijn uitgekeken besluiten om terug te lopen naar het hotel en op weg te gaan naar de volgende bestemming: Fez. We zijn er al snel, maken nog even een pitstop, verzamelen de documenten en spullen die we nodig hebben in de auto en laden onze spullen in. In de lobby kletsen we nog even met een Nederlandse reisleider uit Amsterdam, volgens mij van Marokkaanse afkomst, die als privé chauffeur een trip maakte met 2 Canadezen door Marokko. De koffers lagen daarna al snel in de kofferbak en we gingen op pad. Het eerste doel was een stop bij MacDonalds, die hadden we gisteren namelijk gezien toen we de stad inreden. Ik wist nog hoe we er moesten komen en loodste ons er snel naartoe. Daar hebben we genoten van een heerlijk ijs. De rest van de trip was nog een uur, ook niet echt een wereldreis dus.

We hadden een routebeschrijving van het hotel naar een parkeerplaats, maar die kwam vanaf een andere route. Met behulp van de TomTom en de kaart zochten we een punt op vanaf waar we de routebeschrijving kunnen oppikken. Het hotel in Fez ligt namelijk ook midden in de medina, en dus kun je er niet met de auto komen. Bij één van de verkeerslichten in de nieuwe stad zagen we veel bedelaars, maar veel vervelender was het mannetje op zijn brommertje dat ons een hotel wilde aansmeren en nog allerlei andere diensten. Hij bleef ons achtervolgen tot we bij de parkeerplaats waren. Die vonden we overigens zonder een enkele foute actie, alweer een applaus verdiend dus. Op de parkeerplaats werden we naar een plekje geloodst en betaalden we voor 3 nachten. Een handkar werd voorgereden voor de bagage en 2 helpers brachten ons voor een kleine vergoeding naar het hotel. Of beter gezegd: de riad. Want ook in Fez slapen we weer in een riad. Dat zijn prachtige verbouwde grote herenhuizen, meestal heel kleinschalig.

De lobby is redelijk klein, maar wel gezellig. We worden hartelijk ontvangen en krijgen een informatieblad in het Nederlands. Dat is duidelijk vertaald met google translate, maar sommige zinnen kunnen we zelfs nog wel begrijpen. Als we ingecheckt zijn worden we naar onze hotelkamer gebracht op de bovenste verdieping, naast het dakterras. Het is een mooie kamer, maar wel erg klein. Er is nauwelijks ruimte om langs het voeteneinde van het bed te lopen. Maar we redden ons wel. Waar we wel erg van balen is dat we geen wifi hebben op de kamer. We hebben dit hotel namelijk geselecteerd op de belofte dat in het hele hotel wifi zou zijn, ook op de kamers. Maar die belofte wordt niet waargemaakt. Ik vind dat erg vervelend, omdat het fijn is om op de kamer te werken aan de blog, maar ook om contact te onderhouden met het thuisfront via mail en whatsapp bijvoorbeeld. En ik heb geen zin om 's ochtends in pyjama of 's avonds voor het slapen gaan steeds in de lobby te moeten zitten.

Als Natasje even in de lobby is maakt ze een opmerking tegen de medewerker die er rondloopt. De eigenaar die ons ontving is er niet meer, en hij vertelt dat er inderdaad geen wifi is op die kamer. Eigenlijk nergens op de kamers, behalve in de lobby. Natasja antwoordt daarop dat er dan verkeerde informatie is verstrekt en dat ze er een opmerking over zal maken in de reviews. Het zal dus even behelpen worden de komende dagen.

Rond 6 uur gaan we dan maar op pad, op zoek naar een restaurantje met wifi. We wandelen via de drukste winkelstraat in de medina naar het centrale pleintje bij de belangrijkste toegangspoort van de stad. Dat kost wat tijd omdat we een afslag missen, maar uiteindelijk komt het natuurlijk toch weer goed. Het is er een drukte van jewelste en overal worden we aangesproken. We hebben eigenlijk wel zin in iets anders dan de typisch Marokkaanse keuken, Italiaans bijvoorbeeld. Maar waar dan? In een hotel vragen we advies en dan worden we om de hoek gestuurd, maar daar is niets te vinden. Een Marokkaan schiet ons aan en vraagt of we hulp nodig hebben, en Natasja vertelt dat we op zoek zijn naar een Italiaans restaurant. Dat weet hij wel, in de nieuwe stad ligt er één. Dat klinkt logisch. Hij zegt dat hij taxichauffeur is en dat hij ons erheen wil brengen voor 50 DHS. Na beraad besluiten we zijn aanbod aan te nemen. HIj zegt ons te wachten als hij zijn taxi gaat halen. Maar dat duurt een eeuwigheid en we denken uiteindelijk dat hij niet te vertrouwen is. Altijd een gok in dit land. Daarom besluiten we om toch maar gewoon genoegen te nemen met de Marokkaanse keuken voor vanavond en we zoeken een plekje op het plein bij de poort. We zien een restaurant met een dakterras, maar dat blijft hachelijke stoelen te hebben, dan maar terug naar beneden en gewoon op het terras plaats te nemen. We zoeken een plekje uit en bestellen wat simpele gerechten. Natasja gaat voor couscous met groente en ik kies voor kip-kefta met frietjes. Heel veel keuzes hebben ze namelijk niet. Met veel gedoe krijgen we de wifi hier aan de praat en hebben we even contact met het thuisfront.

Na het eten wandelen we terug naar ons hotel. Ik heb nu even moeite met de drukte en alle viezigheid in de stad, ik raak er even door bevangen. In het hotel wil ik graag relaxen, zodat ik voorbereid en uitgerust kan beginnen aan de dag van morgen. We vinden de weg zonder problemen en als we binnenkomen krijgen we prettig nieuws: er blijkt toch een andere kamer beschikbaar te zijn die wel wifi heeft. Heerlijk! Deze kamer blijkt ook nog een veel ruimer, en dat staat ons wel aan. Er wordt met geen woord gerept over bijbetalen, maar wie weet komt dat bij het uitchecken nog. We nemen ons voor om dat in geen geval te doen, omdat ze zich niet aan de belofte houden van de wifi.

We moeten even onze bagage een verdieping naar beneden organiseren en dan installeren we ons lekker met de electronica en een drankje. Tussendoor wordt er nog uitgebreid gedoucht en natuurlijk nog gewappt met het thuisfront. Hier kunnen we ons wel 3 nachten vermaken!

En nu is het tijd voor bed. De kleine wijzer is alweer langs de 12 geweest en morgen hebben we nog een drukke dag voor de boeg. We hebben een gids gehuurd voor 6 uurtjes om ons door de stad te loodsen, en dus moeten we op tijd klaar zijn. Welterusten dus!