Donderdag 9 mei: Dwars door de Atlas naar Marrakech

De wekker zou vandaag aflopen om 7 uur, maar Natasja is hem vandaag voor. Zij duikt de badkamer in voor het ochtendritueel, en daarna volg ik. De koffers zijn weer snel bij elkaar gepakt, en om kwart voor 8 zitten we aan het ontbijt, de grote koffers liggen dan al in de auto. Het plan is namelijk om vandaag al vroeg te vertrekken. Het ontbijt laat nog heel even op zich wachten, we zijn duidelijk de eersten die zo vroeg paraat zijn. Het is iets over achten als we klaar zijn met ontbijt, dat stelt namelijk niet zo heel veel voor, en dan willen we uitchecken. En ja, dat gaat toch niet zo als gepland. De eigenaar is in geen velden of wegen te bekennen, dus een medewerkers helpt ons, en die heeft bepaald geen snel tempo erop zitten. Alles dat hij doet moet hij duizen keer controleren, een onzeker typetje. Als we dan ook nog per creditcard willen betalen, gaat het helemaal mis. Het vraagt een cursus voordat hij de middeleeuwse manier heeft uitgevogeld, dan nog een telefoontje om mijn card te verifiëren om vervolgens tot de ontdekking te komen dat er iets mis is met de nummering van het papiertje. En andere papiertjes zijn er niet meer. Uiteindelijk komt dan toch de manager zich ermee bemoeien, en als we vertellen dat we nu toch wel echt weg willen, spreken we een alternatieve betaalwijze af. Na de vakantie hebben we nog e-mail contact om dat te regelen. Het is uiteindelijk kwart voor 9 als we wegrijden, ongeveer 3 kwartier later dan gepland.

We willen namelijk voordat het zo warm wordt nog naar boven klimmen bij Ait Ben Haddou, de kasbah waar we gisteren aan het einde van de middag waren. Toen konden we niet omhoog omdat Natasja niet lekker was en hebben we alleen op afstand foto's gemaakt. Maar het lijkt mij geweldig om toch ook even binnen een kijkje te nemen. Om niet bevangen te worden door de enorme hitte, willen we dat dus vroeg doen. En daarna hebben we nog een flinke bergrit te gaan naar Marrakech.

In een half uurtje zijn we bij de kasbah, Natasje rijdt lekker pittig door, en het is ook helemaal niet druk op de weg. De route weten we nu prima te vinden. We lopen het pad naar beneden en daar staat een  vrouwtje met zo'n grote doek vol met graan op de rug, te wachten om te worden gefotografeerd. Dat kunnen we niet laten natuurlijk, want we zijn er dagen voor op jacht geweest. We geven haar 10 dirham, en dat levert een enorme grote smile op. Geweldig! Volgens mij heeft ze van al het geld een nieuw kunstgebid gekocht, want ze heeft een mooi rijtje tanden, en dat is hier in Marokko een grote uitzondering. Na de portretsessie steken we de droge rivierbedding over om de kasbah in te lopen. Eigenlijk is het niet alleen een kasbah hier, maar het is een heel stadje dat erachter verscholen ligt. Het is echt prachtig, en het uitzicht is werkelijk fantastisch. Genieten met een grote G, want dit zie je inderdaad normaal alleen maar in films. Nu is dat voor deze kasbah ook de waarheid, want menig film is hier opgenomen. In Ouarzazate liggen grote filmstudio's waar ook grote Hollywoodklassiekers zijn gefilmd. Vergeef me de titels hier, want ik ben zelf geen filmfanaat, maar deze kasbah vind ik toch wel het einde.

 

 

We zijn een uurtje zoet om het kleine stadje te verkennen, we laten ons niet verleiden om in de winkeltjes te kijken -het lijkt wel een Marokkaanse shopping mall hier- en dan lopen we weer terug naar de auto. Voor we wegrijden maken we nog even een pitstop en we kopen wat koel water en frisdrank voor in de auto en dan gaan we op pad. Het eerste stuk is weer terug naar ons hotel, alleen mogen we nu doorrijden. Al snel klimmen we via de vele bochtjes naar boven, maar we vinden het niet echt vergelijkbaar met een alpenroute. Het eerste deel is best saai, het landschap is dor en nog steeds bruin. We zijn eigenlijk wel benieuwd hoe het er aan de andere kant van de berg uitziet. Onderweg komt ons nog een enorme kolonne militairen tegemoet, soms zelfs begeleid door politiemotoren. Die gaan vast een heel grote oefening houden.

Het rijden in de bergen gaan prima, we kunnen vlot doorrijden, en slechts af en toe hebben we last van kamikaze-acties van de Marokkaanse chauffeurs. Echt goed rijden kunnen ze hier niet, en inhalen doen ze op de meest gekke plekken. Soms gaat het maar net goed, maar gelukkig maken wij helemaal geen brokken. Afgezien van de bumper dan, die ik uit zijn voegen heb getild bij het verlaten van een parkeerplaats vol hobbels een paar dagen geleden. Maar we vinden vast nog wel iemand om die weer in zijn bevestiging te duwen, echte schade is er namelijk niet. Maar aan de andere weggebruikers ligt het niet dat het zo goed gaat ;-) Buiten de grote doorgaande wegen zijn veel straten, vooral in de valleien en dorpjes niet zo breed. Vaak past er maar 1,5 auto op, en dat betekent dus dat je bij tegenliggers allebei even een stukje moet uitwijken in het gravel en zand naast de weg. Maar sommige chauffeurs weigeren dat dus volledig, maar razen wel in volle snelheid langs je af. Je raakt eraan gewend, maar het blijft wel een beetje vreemd.

Als we het hoogste punt van de route zijn gepasseerd zien we ook weer langzaam het landschap veranderen. Eerst alleen de kleur, die van bruin verandert naar dieprood. En als we een stuk verder zijn, zien we ook veel meer begroeiing, eerst naaldbomen, later ook ander groen. De kleur van het groen verandert ook. En op een gegeven moment is het uitzicht echt weer adembenemend. Het is wel leuk om al die veranderingen te zien in Marokko. Er is een groot verschil noord en zuid van de bergen, niet alleen in landschap maar ook in cultuur. De mensen zijn er ook anders, en zien er ook anders uit. Ten noorden van de Atlas is het veel moderner, ten zuiden veel conservatiever, maar ook kleurrijk. Ook zijn de mensen in het zuiden veel donkerder, en we zien hier ook veel meer het kroeshaar zoals je dat bij Afrikanen ziet. Hier zie je echt dat je in Afrika bent. Maar nu we Marrakech weer naderen, verandert dat weer terug naar wat we gezien hebben in het eerste deel van de reis.

Een uurtje voor Marrakech wisselen we weer van stoel en we laten ons door TomTom naar een plek brengen die we uit de routebeschrijving van het complex pikken. Vanaf daar pakken we de route op. Handig, want we vinden het prima op deze manier. Het allerlaatste stukje is het nog even hobbelen, maar dan arriveren we bij het werkelijk prachtig complex van Hapimag. Wat een luxe zeg! We checken in, krijgen een kleine rondleiding en dan moeten we nog een kwartiertje wachten voordat we in het appartement kunnen. De bagage wordt voor ons uit de auto gehaald en naar binnen gebracht, wat een service! Het appartement is adembenemend mooi, hier kunnen we ons wel even vermaken. Het hele complex is trouwens prachtig aangelegd. We installeren ons, en dan duiken we de bar in voor de wifi. Dat is namelijk een minpuntje hier, de wifi is niet beschikbaar op de kamers en in de appartementen.

Maar ook in de lobby wil het niet lukken, we krijgen geen verbinding. We hebben er codes voor nodig, maar we krijgen het niet aan de praat. Na lang proberen werkt het wel op onze telefoons, maar alleen whatsapp kunnen we gebruiken, de rest werkt niet. We kunnen geen mails lezen, en ook geen internetpagina openen. Laat staan dat ik hier mijn blog kan uploaden, die kan ik beter met de postduif versturen. En ook de manager krijgt het niet aan de praat vandaag, hij begrijpt er niets van en belooft ons om het hoofdkantoor van Zwitserland in te schakelen. Erg jammer, maar hopelijk kunnen ze het nog oplossen. Gelukkig kan ik wel nog even appen met Peter, en daarna besluiten we toch maar op pad te gaan.

We frissen ons even op en nemen de auto. Het hotel heeft weliswaar een shuttleservice, maar die rijdt slechts 4 keer per dag en moet je ook nog reserveren. Dat vind ik ook wel een minpuntje. Een taxi kost maar liefst 15 euro, omdat het een behoorlijke afstand is naar de stad. Niet echt wat we in gedachten hadden. Dat betekent dat we toch maar onze auto gebruiken. Desnoods parkeren we die aan de rand van de stad ergens en nemen we vanaf daar een taxi. Eerst maar even kijken of het hier überhaupt een optie is om te rijden in het donker, want eigenlijk wordt hier sterk afgeraden.

Eenmaal op pad ontdekken we dat er langs de lange straat die wij moeten rijden overal verlichting staat, bovendien rijd je hier niet door dorpjes, en dus komen er geen ezels. Wat Amsterdam heeft met fietsers, heeft Marrakech met brommertjes. Die dingen komen uit alle hoeken, dat maakt het rijden er niet gemakkelijker op. En dat met de toch al vrij roekeloze chauffeurs die ook nog alle gaatjes benutten en geen spiegels kunnen kijken, het levert een spannend ritje op. Gelukkig kunnen we met z'n tweeën kijken, dat scheelt. Op weg naar de stad stoppen we eerst even bij de supermarkt, om te kijken wat het aanbod is en om te vragen tot hoe laat ze zijn geopend. We zien al snel dat we hier alles van onze gading wel kunnen vinden, en rijden dan verder naar de stad. Als we terugrijden zullen we hier weer stoppen om in te slaan. Nu hebben we honger en dus willen we wat eten. Ik had de tip gekregen van Café Arabe en die staat ook in de TomTom, daar rijden we dus naartoe. Maar als we er zijn zien we geen restaurant. Een voorbijganger zegt ons dat we in de medina moeten zijn. Zo stom als we zijn hebben we de kaart van Marrakech in het hotel laten liggen, maar we hebben wel net bordjes gezien voor een Pizza Hut. Dat lijkt ons ook wel wat voor vandaag. Het wordt in elk geval geen Marokkaanse keuken nu, want we willen onze magen en darmen even rustig houden, die hebben al genoeg problemen veroorzaakt. We volgen het bordje, maar we zien nergens nieuwe aanwijzingen. En we vinden het ook niet, wel een McDonalds. Die ligt in het treinstation van Marrakech, en dat is een fantastisch mooie gebouw, prachtige architectuur. Hier moeten we dus nog even terugkomen.

Met behulp van Tommie zoeken we verder, en dat lukt ook nog. Voor de deur zijn heel wat parkeerplekken, maar we weten niet zeker of we daar mogen staan. Op de hoek van de straat zien we echter een politiecontrole en ik besluit om het daar even te vragen. Dat mag gelukkig, en het is nog gratis ook. Natasja gaat voor een kleine pizza en ik kies een pasta alfredo met knoflookbrood. En het smaakt heerlijk! En natuurlijk gaan we daarna nog even naar de McDonalds voor een lekker ijsje en dan kunnen we gelijk de mooie architectuur van het station vastleggen op de gevoelige plaat. Ik was net zo slim om het punt even te markeren als een favoriet in de TomTom, dat maakt onze zoektoch nu wat gemakkelijker. Naast het station is een parkeerplaats, dat is lekker gemakkelijk. ALs we klaar zijn met fotograferen installeren we ons met een ijsje, dat eigenlijk niet eens heel lekker smaakt want ik krijg meer chocoladesaus dan ijs hier, maar toch is het wel prima om hier even te zijn. McDonalds heeft namelijk gratis wifi, en dat kunnen we nu goed gebruiken. Ik wapp nog even met Peter, ik doe de blogs uploaden van de laatste 2 dagen en ik lees natuurlijk even de mail. Leuk ook om altijd even de reacties te lezen op de weblogs, daar doe je het tenslotte toch voor.

Als we klaar zijn met internet gaan we terug naar het resort, we hebben zin om lekker te poedelen vanavond. We voelen ons plakkerig, en een lekkere douche is heel welkom. Haren wassen,nagels opnieuw in de lak zetten en hier en daar een creme smeren. Lekker is dat toch! We vermaken ons verder met de iPad, een spelletje en de foto's, en tussendoor wordt er nog wat gepoedeld en gewassen. En nu is het bedtijd. Welterusten allemaal!