Dinsdag 30 april: Op weg naar de zon

Ik slaap redelijk goed, al mag het bed iets zachter en het kussen iets comfortabeler zijn, maar toch word ik erg moe wakker vandaag. Misschien zijn het alle nieuwe indrukken, of gewoon de intensieve dagen die een rol spelen. Ik nestel me op de bank met de iPad om aan het verslag te werken en wat foto's te selecteren. Natasja volgt niet veel later uit dromenland, en samen tutten we nog wat voordat we ons klaarmaken voor de dag. Buiten is het nog steeds regenachtig en heel grijs, het heeft geen nut om alsnog de wandeling te maken naar de Spaanse Moskee voor het uitzicht op de stad, en ook de kasaba slaan we maar over.

We gaan redelijk laat ontbijten en nemen daar de tijd voor. We vermaken ons met het kijken naar een grote Chinese familie die ook in het hotel verblijft. Het ontbijt is precies hetzelfde van samenstelling als gisteren en ik ben er vandaag wat zuinig mee, het is niet helemaal mijn smaak. Na het eten gaan we terug naar de kamer en pakken we onze koffers verder in, dat kost gelukkig niet veel tijd. Daarna zetten we onze koffers op de gang en gaan we naar beneden om uit te checken. Intussen worden onze koffers naar beneden gesleept door één van de helpers die ons ook naar de auto zullen brengen. Dat is maar goed ook, want zonder hulp zouden we die niet terugvinden.

In het hotel hebben we een stekker mogen lenen voor de aansluiting van onze verlengkabel, want die stekker paste niet in het stopcontact. We vragen of we die mogen kopen, maar we mogen hem gewoon gratis meenemen. Dat is fijn, dan hoeven we ons daar geen zorgen meer over te maken. Inmiddels is het gelukkig ook weer gestopt met regenen, en we zien heel voorzichtig een waterig zonnetje verschijnen. Dat geeft hoop voor vandaag. Na het uitchecken is het even wachten op de tweede helper voor de koffer die even later hijgend komt binnenwaaien. Ik geneer me stiekem toch een beetje voor deze mannen die onze bagage moeten slepen door de stad, maar ik heb ze hard nodig omdat het mij alleen niet zou lukken die loodzware koffer naar de auto te slepen. We moeten onderweg namelijk aardig wat trappen trotseren in dit stadje. Het is al bijna half 12 als we eindelijk op pad gaan, we laten ons deze vakantie niet haasten...

De bagage wordt netjes voor ons ingeladen en natuurlijk geven we de jongens een kleine fooi. Daarna gaan we op pad. Natasja stuurt ons netjes uit de parkeerplaats, uiteraard nadat we betaald hebben en dan rijden we de stad uit. Heel even laten we ons in de luren leggen door TomTom die ons een doodlopend straatje in stuurt, maar de kundige stuurmanskunsten van Natasja komen we daar weer uit. Daarna vinden we snel de juiste weg.

Aan de rand van de stad voert de weg ons de berg op, en daar hebben we een prachtig uitzicht op het stadje tegen de bergwand aan. Natuurlijk stoppen we daar voor het maken van foto's. Dat is echt genieten! Gelukkig hebben we allebei dezelfde voorkeuren voor mooie plekjes. We stoppen enkele keren en genieten van het uitzicht. Het is heel zonnig, nog wel koud, maar het stadje vangt mooi licht deze late ochtend en dat proberen we te vangen op beeld.

Eenmaal buiten de stad zien we een prachtig landschap. Mooier dan het landschap dat we gisteren hadden onderweg naar Chefchaouen. Hier is het veel groener, met daartussen aardig wat akkerbouw, en natuurlijk ook wietteelt. Daar staat deze streek namelijk om bekend. De weg slingert zich door het landschap. Ook vandaag passeren we al snel weer de nodige politieposten. Bij slechts 1 stop moeten we even stoppen, maar we hoeven geen papieren te laten zien. De vriendelijke agent flirt zowaar met ons en geeft ons route-aanwijzingen. We doen alsof we het begrijpen en danken hem heel hartelijk in het Frans, met onze mooiste glimlach erbij. Dat werkt namelijk goed beginnen we te merken.

Natasja chauffeert ons prima, en ik vermaak me onderweg op de iPad met het uitzoeken en bewerken van foto's voor de weblog. Heerlijk dat dat kan. Ik rijd namelijk niet zo heel graag, maar ik ben een prima bijrijder. Al zeg ik het zelf.... Onderweg zien we de temperatuur bijna even hard oplopen als de kilometerteller. De zon schijnt, de lucht is wel vol bewolking, maar met heel veel blauwe plekken ertussen. Door het glas heen voelen we de warmte van de zon, en daar hebben we toch zoveel behoefte aan. Genieten dus!

Onderweg passeren we heel wat dorpjes, en allemaal zijn ze heel anders van sfeer. We zien een mooi stadje met mooie gebouwen en veel nieuwbouw, dat ziet er heel netjes uit. Maar we zien ook een stadje vol met krotten, afschuwelijk om te zien. Juist in die omgeving zien ontzettend veel troep en rommel. Het contrast is dus heel groot, dat is best apart. Onder de chauffeurs in Marokko bevinden zich veel waaghalzen. We worden vaak ingehaald, ook op plekken waar je nauwelijks het tegenliggend verkeer kan zien. En onder de auto's zien we opvallend veel van het merk Mercedes. De oudste barrels rijden hier nog rond, en vaak volgeladen met mensen. We zien auto's met 3 personen naast de chauffeur op de voorstoel, en 6 op de achterbank.

Na 2 uur en een kwartier rijden zijn we bij Volubilis, de overblijfselen van een grote Romeinse Nederzetting. Het is volgens overlevering de meest zuidelijk gelegen nederzetting die bewaard is gebleven. Hij is indrukwekkend groot, en er zijn veel mozaïeken te zien. Prachtig! Groot is wel onze verbazing dat je hier gewoon overal mag lopen tussen de oude stukken door. Nou ja, bijna overal dan, want de mozaïeken zijn wel afgezet met touwen. Op één van de pilaren van de basiliek is een nest gebouwd door ooievaars, en 3 piepkleine koppies komen net boven het nest uit, waar mama ooievaar -of is het papa?- de wacht houdt. Prachtig gezicht is het! En het uitzicht op het kleine bedevaartsplaatsje Moulay Idriss is vanaf het complex ook niet mis, het ligt prachtig tegen de berg aan in de verte. In totaal zijn we een kleine 2 uurtjes zoet met fotograferen en rondkijken, we krijgen het zowaar warm van de zomerse temperaturen hier. Daarna kopen we wat koele cola bij het souvenirswinkeltje en knabbelen we wat chips in de auto. We hebben honger.

 

Vanuit Volubilis is het nog een half uurtje rijden naar Meknès, de route is eenvoudig. Gelukkig hebben we van dit stadje vooraf een goede kaart gekocht, en we vinden de weg goed en vlot. Met een goede kaart in mijn handen vind ik overal de weg wel, gelukkig. Wat ik vreemd blijf vinden in Marokko zijn de straatnamen. Geen enkele naam lijkt te kloppen. Sommige straten hebben zowel in google maps, als in de tom tom en op de wegenkaart een heel andere naam dan de werkelijke naam op het bordje in de stad. Maar gelukkig kunnen we wel goed volgen waar we zijn. Als een wonder weet ik in het drukke stadje het plein van het hotel te vinden in no time, we hoeven slechts 1 keer een extra rondje te maken bij de rotonde om te keren, en ook alleen maar omdat we een straat in willen rijden waar we alleen van de tegenoverliggende rijrichting in mogen. Pal voor het hotel is hier ook een parkeerplaats vrij. Dat is dus mazzel hebben! We hadden ons voorbereid op lang zoeken, maar deze keer wordt ons dat bespaard. De strategie was een goede. Op de tom tom hebben we gezocht naar een kruising op de kaart die Tommie ook wist te vinden, en vandaar uit konden we op eigen kracht verder met onze kaart.

We melden ons bij de receptie en checken in. Daarna halen we de bagage uit de auto en dan posteren we ons in de centrale hal voor een glas muntthee. Deze riad is ook weer een prachtig gebouw, en een oase van rust in de deze drukke stad. Als we de thee op hebben kleden we ons om op de kamer, eindelijk kunnen we de zomerkleren aan. En dan gaan we de stad in. We maken foto's van de toegangspoort tot de stad, vlakbij ons hotel. Hij schittert prachtig in het lage zonlicht. In de stad is het een drukte van jewelste zo aan het einde van de middag, het lijkt wel alsof de Marokkanen dan pas tot leven komen. Onderweg naar de toegangspoort worden we belaagd door 2 gidsen die ons hun diensten aanbieden. Maar we zijn niet geïnteresseerd. Dat lijkt hun niet te deren, want ze blijven maar aandringen. Heel irritant. Een ervan blijft ons zelf maar volgen en daar krijg ik vervelende neigingen van. Maar ik houd me in, uiteindelijk geeft hij toch wel op. Gelukkig blijft deze ervaring bij een keer.

We begeven ons in de souks van Meknès. Een souk is een soort markt waar je van alles krijgt. In plaats van grote supermarkten hebben ze hier souks, en elke aanbieder heeft zijn of haar eigen specialisme of ambacht. Het is een drukte van jewelste, en we moeten even wennen aan deze omgeving. Wat een herrie, wat een bedelaars, wat een aparte sfeer. Het heeft wel iets weg van de zwarte markt in Beverwijk, maar dan nog compacter en drukker. Na een tijdje went het wel, en kunnen we ook genieten van de koopwaar en de prachtige ambachten.

Verschil zien we ook met Chefchaouen. Zo worden we op de souk zelf veel minder lastig gevallen, mogen we bijna overal fotograferen zonder commentaar en we mogen zelfs de koopwaar op de foto zetten als we dat netjes vragen. Ook zien we hier koopwaar dat we nog niet eerder hebben gezien. Het zijn van die prachtige schalen met gekleurde hoedjes erop, en dat blijkt te worden gemaakt voor huwelijkscadeau's. Bijzonder, en erg mooi! Het is hier ook veel moderner dan in Chefchaouen, dat zie je terug aan de kleding die te koop is, maar ook aan hoe de bevolking gekleed is. We zien hier minder van de KKK-achtige puntmutsen rondlopen dan in Chaouen. En de meiden zijn hier veel moderner, we zien er zelfs enkele die geen hoofddoek ophebben en in heel westerse kleding rondlopen, dat hebben we in Chaouen niet gezien. Maar we zien ook enkele burka's, die hebben we in Chaouen ook niet gezien.

 

Natuurlijk vind ik weer wat kleine souvenirtjes hier, voor in de kerstboom vind ik een babouche en een marokkaanse theepot. Nog even en we hebben een tweede kerstboom nodig met zoveel reizen. Inmiddels is de zon wel onder, en het koelt alweer aardig af. Ook knorren de magen aardig, en we gaan op zoek naar een eettentje. Stiekem hadden we daar al op gelet, maar niets gezien dat in aanmerking kwam. Op Place Hedim vinden we vele eettentjes, maar nergens kun je binnen zitten. En we vinden dat we nu wel genoeg kou geleden hebben. In het hotel is ook een restaurant, we besluiten om dan maar daar te gaan eten.

We zijn er in een vloek en een zucht, brengen even de spullen naar onze kamer en nemen plaats in de eetzaal. We puzzelen even over de Franse kaart, en krijgen hulp uit onverwachtse hoek. Een tafeltje naast ons zit een Belgisch stel dat ons hoort discussieren, en zij helpen ons met de vertaling. De franse taalgids die we op de iPhone hebben gekocht is niet echt een goede hulp. We bestellen allebei een Marokkaanse salade als voorgerecht, en als hoofdgerecht neemt Natasja de gegrilde kip, en ik de tajine van kip. Ik ben er niet echt enthousiast over, het hoofdgerecht smaakt niet echt. Het is saai en smakeloos, weinig kruiden en geen groenten. De champignons die ik erbij besteld had zijn echt vies. Jammer, maar het kan gebeuren. Het is helemaal jammer, omdat deze maaltijd ook nog eens de duurste tot nu was.

Na het eten relaxen we op de kamer. Ik spring onder de douche en daarna klap ik de laptop open, terwijl Natasja met haar foto's aan de slag gaat. En zo gaat de avond alweer snel voorbij. Het is al 12 uur  geweest als we het licht uitmaken en lekker gaan slapen. Morgen weer een nieuwe dag.