Maandag 6 mei: Van het woestijnavontuur naar de dadelvallei

Zachtjes word ik om kwart voor 6 wakker gemaakt door Natasja na deze nacht in de woestijn. Ik heb niet heel slecht geslapen, het viel reuze mee. De wekker hebben we gezet om de zonsopgang te kunnen zien vandaag, die is al om even voor half 7 's ochtends, en een kwartier tevoren moet je er wel klaar voor zijn. Natasja is niet lekker als ze wakker wordt en mist daardoor de zonsopgang. Ik doe nog wel een poging om even op de heuvel te kijken, en zie het bolletje inderdaad mooi boven de horizon komen, maar echt lang trek ik er niet voor uit. Ik maak snel wat foto's en ga dan even kijken hoe het bij Natasja is. Gelukkig valt het allemaal wel mee met haar, maar ik hoop dat ze wel snel helemaal opknapt.

Na zonsopgang is er ontbijt in de grote tent, dat bestaat uit wat jam, kaas en brood, en wat gebakken pannekoekjes. Natasja slaat het ontbijt wijselijk over, en ik doe ook heel rustig aan. Mijn maag is ook nog niet helemaal rustig. Na het ontbijt brengt Mohammed ons weer terug met de jeep naar het hotel. Omdat Natasja niet lekker is maken we onderweg geen stops meer voor foto's. Eigenlijk was een tocht dwars door de duinen op dit tijdstip ook wel erg mooi, vooral ook omdat je dan weer het eerste deel het zonlicht in de rug hebt en de duinen weer zo mooi gekleurd zijn. Maar twee dagen achter elkaar op zo'n beest vraagt wel heel veel van je achterste, dat zullen we maar wijselijk niet doen. Als we met de jeep onderweg zijn zien we een stuk verderop ook 2 toeristen achter de kameel aanlopen, en we begrijpen meteen waarom. Ik denk dat wij ons achterste ook nog lang zullen voelen.

Eenmaal terug in het hotel is het inmiddels bijna 8 uur. We nemen hartelijk afscheid van Mohammed die ons een lieve knuffel geeft, wat een schat is het toch. Natuurlijk gaat hij niet weg zonder een ruime fooi, die heeft hij wel verdiend. In het hotel kunnen we nog steeds gebruik maken van onze kamer. Wat een luxe! We kunnen dus lekker de tijd nemen om even te douchen en bij te komen. We brengen de bagage weer terug op orde en maken onze spullen schoon, zo goed mogelijk. Ook maak ik nog even gebruik van de gelegenheid om te wappen met Peter voordat ik onder de douche spring. En voordat ik dat kan doen, moeten we eerst nog even een ongewenste bezoeker verwijderen. Die hadden we gisteren al gezien, en toen zijn we hem uit het oog verloren. Nu zagen we hem weer kruipen op de badkamer. Ergens maar goed ook, want nu hoef ik me geen zorgen te maken dat hij in mijn koffer zit. Wat het was weet ik niet, maar groot was hij wel. Zeker 5 cm lang en 1,5cm breed, zonder voelsprieten. En trouwens, ik schrijf wel "we", maar eigenlijk is Natasja de held. Zij heeft ervoor gezorgd dat het probleem werd opgelost zodat ik onbezorgd kon douchen. Althans, nadat ik was uitgegriezeld. Als het op insecten aankomt ben ik echt een groot watje...

Het was even over 10 uur toen we dan eindelijk op pad gingen. Het uitchecken bij de receptie duurde een eeuwigheid omdat de betaling met creditcard nog via postduif gebeurde geloof ik. We hebben voor de tweede dag gebruik van de hotelkamer niets hoeven betalen, en ook voor de uitgebreide kamelentocht hebben we niets extra's hoeven betalen. Goede service! Ik kan het hotel dan ook aan iedereen aanbevelen.

Na de zandstorm van gisteren zit de auto natuurlijk ook onder het zand. We zien nauwelijks nog iets door de ramen. En de ruitensproeier werkt niet. Dat wordt dus even een tankstation opzoeken. Het eerste tankstation heeft geen mogelijkheid om de ramen schoon te maken, en ook de tweede niet. We rijden daarom maar door tot we een Shell of een Total tegenkomen, die hebben dat meestal wel hebben we gemerkt. Gelukkig duurt het niet zo lang tot we er een zien. Bij de shell hebben ze inderdaad een wasplaats, en terwijl wij eigenlijk alleen maar even onze ramen wilden schoonmaken, regelt de manager voor ons dat onze hele auto onder handen wordt genomen. En terwijl wij staan te wachten op deze geweldige service -hij wordt schoongespoten, gesponsd met schuim en afgedroogd!- komt hij naar buiten met een fles koud water en bekertjes om wat te drinken. Wat een lieverd alweer. Daarna tanken we de auto vol, dan hoeven we daar vandaag niet meer op te letten. En als we betalen willen we natuurlijk ook de autowas betalen. Maar dat hoeft niet, we hoeven alleen de volle tank af te rekenen. En als we dan een ruime fooi geven, wil hij die zelfs niet aannemen. Service van de zaak. Wat een vriendelijkheid!

Daarna kunnen we weer verder rijden met een schone auto, en dat kijkt toch wat lekkerder. Natasja zit deze ochtend als eerste achter het stuur trouwens, dat wilde ze graag vanwege de afleiding. We moeten eerst een flink stuk overbruggen tot aan Tinerhir, een dorpje waar de Todra kloof begint. Onderweg passeren we bijzondere landschappen en zelfs creaties waarvan we helemaal niets begrijpen. Als we stoppen voor een foto komt er iemand naar ons toe op een brommertje die ons graag wil meenemen om een en ander te laten zien en uit te leggen. Maar eigenlijk hebben we daar geen interesse in, want we spreken geen Frans en begrijpen nauwelijks iets van wat hij zegt. We wimpelen hem dan af en rijden verder. En hoe sneu ik dat eigenlijk ook wel vind, je kunt onmogelijk met iedereen in zee gaan die op je af komt, want dan kom je niet ver op je reis. Ook passeren we heel wat dorpjes op de route, en die geven ons het gevoel van het Wilde Westen. De straten liggen hier vol zand, alleen aan de witte streep in het midden zie je dat het asfalt is. De zijkant van de weg is echter alleen maar zand, tot aan de huizen. En ook de zijstraten zijn alleen maar zandpaden. We zien ook een bijzondere klederdracht van vrouwen hier. Die dragen namelijk veelal grote zwarte doeken die ze omknopen als een soort cape, en die doeken zijn versierd. We zien 2 soorten versieringen: een combinatie van kleurige pomponnetjes op een rij, en de glitter en glamour soort met glimmende pailletjes in zilver, goud en andere bling-bling kleuren. Het ziet er eigenlijk wel heel mooi uit.

Eenmaal in Tinerhir gaan we eerst op zoek naar het Saghro hotel, een hotel dat in de Rough Guide genoemd wordt vanwege het prachtige uitzicht. Nu zijn we daar dol op, en we willen ook graag wat eten, dus lijkt ons die keuze een goede combinatie. Het kost wat tijd om het hotel te vinden, maar na even zoeken lukt dat wonderwel. En de reisgids maakt zijn belofte waar, het uitzicht is inderdaad werkelijk schitterend. We bestellen wat eten, ze hebben eigenlijk alleen een menu van de dag, maar we zijn de enige gasten in het hotelrestaurant. Een salade lijkt ons nu geen goed idee, we moeten iets hebben van gegrild vlees met warme groenten, en het lukt ons ook nog om dat in het Frans duidelijk te maken. We krijgen dan brochettes van kefta, met gebakken aardappeltjes en warme groente. En het smaakt behoorlijk lekker. Het valt nog steeds zwaar op de maag, maar het blijft wel binnen.

Daarna gaan we op weg naar de Todrakloof. Ik neem het stuur over van Natasja en navigeer naar de kloof. De route ernaar toe is alleen al schitterend. We hebben prachtige uitzichten op de vallei, en ook een kasbah zien we aan ons voorbij komen. Wat een bijzondere omgeving is dit toch. De weg laat zich goed rijden. Als we de kloof bereiken is het erg druk met toeristen, en ook passeren we een soort van Marokkaanse shopping mall: allemaal souvenirstandjes op een rij. Maar wij rijden gewoon verder. Ons doel is het dorpje Tamtattoucht dat een stuk verderop ligt, ik heb namelijk gelezen dat daar mooie uitzichten zijn. We vinden het landschap na de echte kloof eigenlijk veel mooier dan de kloof. De kloof zelf stelt niet zoveel voor, we hebben al veel mooiere gezien. Maar het landschap daarna, dat ook nog steeds het gevoel van een kloof heeft, is echt prachtig. Het doet ons sterk denken aan het Colorado plateau. Omdat het al wat later in de middag is, staat de zon al iets lager en is het licht erg mooi. We genieten enorm van de route.

Het dorpje Tamtattoucht stelt uiteindelijk niet zoveel voor. Ook zien we hier wel weer een mooi uitzicht, maar dat is ook het enige. Eigenlijk was het niet de moeite om zover door te rijden, al vind ik het uitzicht hier wel veel mooier dan de kloof zelf. Wat we wel heel bijzonder vinden is de klederdracht.Veel vrouwen dragen hier een soort van vitrage die ze schuin omhangen over één schouder. Het ziet er echt heel apart uit. Sommige creaties zijn wel mooi, maar andere slaan echt als een vlag op een modderschip. Zou dit nu lokale mode zijn? Of heeft het te maken met een bepaalde Berber-familie?

Op de terugweg in de kloof stoppen we even bij een winkelstraatje aan het begin, daar had ik wat mooie kleden gezien. Onder andere een heel mooie paarse, maar ik blijf toch twijfelen. Dit is een heel kleine, en ik besluit om er nog even over na te denken. Terwijl de verkoper mij de nodige tapijtjes laat zien en mij uitdaagt om te onderhandelen ziet Natasja mooie oorbellen. En die zijn inderdaad prachtig. Volgens de verkoper zijn alle spullen handgemaakt door zijn eigen familie, zowel de tapijten als de juwelen, en hoewel je het nooit zeker weet neig ik ernaar om hem te geloven. Hij vertelt namelijk heel veel over de materialen, en vertelt dat zijn vader de oorbellen zelf maakt. Omdat we er helemaal verliefd op zijn besluiten we allebei om oorbellen te kopen. Ook hier valt weer op hoe vriendelijk de mensen zijn. Deze verkoper doet zich alle moeite om iets te verkopen en om dat te kunnen leveren dat jij zoekt, maar als je duidelijk "nee" zegt, is het ook goed. Ik raak er steeds meer aan gewend nu, aan deze manier van kopen en verkopen. Natuurlijk pingel ik nog wel over de oorbellen, ik krijg er zo'n 20% vanaf. Het is niet de beoogde 30%, maar ze zijn nog altijd goedkoper dan bij de Hema ;-)

 

Daarna rijden we weer terug naar het begin van de vallei terwijl we onderweg nog een paar keer stoppen voor foto's. Het licht is hier zo ontzettend mooi! Natuurlijk is dit ook het goede tijdstip op de dag, maar ik heb ook het gevoel dat er ook andere omstandigheden een rol spelen hier in Marokko. Zou het komen dat we dichter bij de evenaar zijn? Of maakt dat niet uit? Ik ben persoonlijk nog nooit zuidelijker geweest, dus ik heb er de ballen verstand van. Hoe dan ook, het is echt wel genieten.

Eenmaal terug op de grote weg rijden we in 1 ruk door naar de Dadelvallei. We hebben een hotel geboekt in Boumalne, het dorp aan het begin van de vallei. Onderweg moeten we stoppen voor een politiecontrolepost, maar meer dan een praatje hoeft hij niet te maken. Op de een of andere manier krijgen we van politieagenten alleen maar een brede glimlach te zien, meestal maken ze ook een praatje en geven ze ons routeaanwijzingen. Blijkbaar roepen we dat op bij ze, wel grappig. En natuurlijk laten wij ons dan ook van onze allerbeste kant zien, met een brede glimlach en een vriendschappelijk praatje met een paar woorden Frans en Arabisch. En dat werkt prima! Nu letten we ook erg goed op onze snelheid, omdat we nu wel doorhebben hoeveel er hier gecontroleerd wordt, en we hebben geen zin in gedoe. Maar heel gemakkelijk is het niet, want de borden zijn niet altijd heel duidelijk. Soms staan er helemaal geen borden. Soms staan er borden wegens wegwerkzaamheden, en geen borden wanneer die aangepaste snelheid weer eindigt. En soms zien we een bord "einde 60" of zo, terwijl we het begin echt niet gezien hebben. Kortom, we blijven zoveel mogelijk aan de veilige kant.

Als we bijna bij het hotel zijn, kopen we nog wat drinken en chips voor onderweg. De chips is ook ter vervanging van de lunch, want die blijft momenteel het best binnen. Niet helemaal gezond, maar wel even noodzakelijk. En dan zijn we binnen een paar minuten in het hotel. Daar worden we opgewacht door een groep traditionele muziekmakers, erg mooi! Wat een warm welkom. We zien dat in dit hotel ook grote groepen komen, en dat is natuurlijk ook niet verwonderlijk met zoveel kamers. We kijken onze ogen uit, en als we op onze kamer komen zijn we perplex. Wat een geweldige kamer, en wat een uitzicht. En de bedden lijken deze keer helemaal super. Ze zijn in elk geval minder hard. Ik hoop dat ik heerlijk zal slapen!

Als we ons geïnstalleerd hebben op de kamer gaan we eten, want dat is inbegrepen bij de prijs. Ha, daarvan hadden we geen notie, maar het komt goed uit. Ook in het restaurant kijken we weer onze ogen uit. Er staat een buffet dat haast wel koninklijk lijkt. Wauw! Ik kan niet wachten om mijn bord vol te schappen. Ik begin met een klein bordje salade, en daarna kies ik vooral warme groentes, daar ben ik namelijk gek op. Een klein lapje vlees met champignons maakt het af. Natasja gaat voor een veilige keuze: een klein bordje spaghetti. Ik vind het echt heel erg lekker, en met zoveel verschillende soorten groenten kan ik mijn hart ophalen. Op mijn bord lag bloemkool, boontjes, tuinboontjes, worteltjes, rettich, courgette, paprika en artisjok. Yum! En de salade bestond uit bietjes, rode kool, witte kool, aubergine/courgette, worteltjes en ik ben vast nog iets vergeten. Het hele scala heb ik wel gehad, mijn moeder zou trots zijn denk ik ;-) Ik ben nu al benieuwd wat het ontbijt morgen te bieden heeft.

Eenmaal terug op de kamer "praat" ik even bij met Peter via whatsapp, en daarna ga ik douchen. Dat verloopt niet helemaal volgens plan, want we hebben een lekkage. De douche lekt als een zeef, en doordat de douche hoger ligt dan de badkamer, en de badkamer hoger dan de rest, loopt alles gewoon onze hotelkamer in. Niet zo handig! Natasja regelt wat extra handdoeken om de boel te drogen, en dan is het weer opgelost. Klein minpuntje, dat hadden ze vast wel even kunnen melden bij het inchecken want ik kan me niet voorstellen dat wij hier als enige last van hebben. Maar het zal mijn ervaring hier er niet minder op maken.

Na het bijwerken van de blog en mijn avondtoilet ga ik lekker slapen. We hebben een heerlijk groot bed, ieder een eigen matras van zo'n 1,30 breed schat ik, en het matras ligt heerlijk. Ik hoop dat ik wat slaap kan inhalen. Tot morgen!