Zaterdag 4 mei: Dwars door de Midden Atlas naar de woestijn

Vandaag schrik ik wel wakker van de wekker, maar die loopt dan ook om 7 uur af. Omdat het grote bed zo schuin afloopt, heb ik vandaag in één van de kleine bedden geslapen op de kamer, maar dat was niet echt een verbetering. Ook hierin heb ik enorm gewoeld en gedraaid. Ik word dan ook brak wakker, nog moe en zeker niet uitgerust. Ach, dat uitrusten kan vast nog wel na de vakantie.

Op het programma van vandaag staat vooral een lange rijdag. We moeten heel wat kilometers afleggen om bij de woestijn te komen en dat gaat allemaal over wegen waar je maximaal 80 mag rijden, en vaak zelfs maar 60 merken we later. Hoewel er ook enkele korte stukjes zijn waar je 100 mag. Het is een flinke rit van bijna 500 kilometer. Om de rit te breken hebben we enkele stops gepland vandaag, zo kunnen we ook even de benen strekken onderweg.

Natasja bijt de spits af en rijdt het eerste stuk, de stad uit. Na een uur rijden stoppen we bij een tankstation om de tank te vullen. Ook willen we hier even de ramen schoonmaken, want die zijn hartstikke smerig, en de ruitensproeiervloeistof bijvullen, want die doet het niet meer. Die laatste blijkt nog hartstikke vol te zijn, maar hij werkt gewoon niet meer. Jammer, dat wordt dus regelmatig een de ruiten wassen. Helaas kan dat niet bij dit tankstation, maar dat zal vast wel verderop lukken. Wel kopen we hier wat chips en wat drinken voor vandaag. We zijn niet van plan om uitgebreid te lunchen onderweg, en chips is dan een acceptabel alternatief. Nou ja, alleen op vakantie dan.

Bij het tankstation wisselen we van plaats en rijd ik verder. Natasja installeert de fm-transmitter voor de ipad zodat we wat lekkere muziek hebben voor onderweg, en ik chauffeer naar de eerste stopplaats. Die is gepland in Ifrane bij de Sources Vitel. Dat zijn bronnen die hier ontspringen en een kleine waterval creëren. We kunnen het snel vinden, het is nog heel rustig hier op dit tijdstip. Tussen de paarden die hier staan loopt hier een heel kleine zwarte puppy rond en die piept zo zielig. Natuurlijk moeten we die ook even fotograferen. Hij loopt achter ons aan, maar wil niet aangehaald worden. Eerst fotograferen we de waterval die gelijk langs de weg ligt, en daarna wandelen we dan nog een stukje verder voor de bronnen. Maar we vermoeden dat het uiteindelijk niet veel mooiere plaatjes zal opleveren en vanwege tijdgebrek draaien we weer om en lopen terug naar de auto. Ik maak nog even een pitstop achter de boom, zodat ik er weer even tegen kan. De ramen wassen lukt gelukkig ook even bij een shell tankstation in hetzefde dorp. Het uitzicht is daardoor een stuk verbeterd.

De volgende stop is even ten zuiden van Azrou, een dik half uur verderop. Hier leven berberaapjes in het wild, en aan de bosrand kun je ze zien. Uiteraard willen we dat niet missen. Speciaal hiervoor hebben we bij het tankstation brood gekocht. Ook dit vinden we vlot en de aapjes laten zich gemakkelijk zien. We zijn niet de enige toeristen die erop af komen. We voeren ze het brood, en de meeste aapjes pakken dat gewillig aan. Zo schattig. We zien hier zelfs een moeder met een heel klein babytje, heel ontroerend.

 

Als we zijn uitgefotografeerd rijden we weer verder. Een echte stop is nu niet meer gepland. Zo'n 2,5 uur rijden verderop ligt wel een kloof en een stuk daarachter een mooie oase in de vallei. Misschien levert dat nog mooie uitzichten op, maar voorlopig moeten we even doorrijden. Dat gaat gelukkig prima. De weg is goed, en er is nauwelijks oponthoud. Heel af en toe moeten we even wachten voordat we een vrachtwagen bergop kunnen inhalen, maar dat duurt nooit heel erg lang.

Om kwart over 1 maak ik weer een pistop bij een cafeetje in een klein dorp, en dat was maar net op tijd. Pfff.....Omdat ik veel last heb van mijn been rijdt Natasja weer verder, ik heb er nu ook alweer de nodige uurtjes op zitten. Ook nu rijdt het weer heel vlot verder. De Ziz kloof passeren we, en we maken er geen stop. Het is niet echt de moeite waard vinden we. Het landschap vinden we eigenlijk erg saai tot nu toe, al zit er af en toe wel een mooi plekje bij. En het landschap in deze kloof is niet nieuw voor ons.

In Er Rachida wisselen we weer van plaats, het is dan 4 uur geweest. Even buiten de stad ligt een panoramisch uitkijkpunt over de prachtige vallei en oase, wat een fantastisch uitzicht is dit. Wauw! We genieten ervan, maken natuurlijk de nodige foto's en rijden dan weer verder. Een stuk verderop stop ik nog een keer om een foto te maken van het uitzicht, en uit het dorp dat beneden in de vallei ligt komen gelijk 4 kinderen omhoog gerend. Ze willen geld en een snoepje. Dat snoepje krijgen ze van ons, maar geld niet. Na het maken van foto's rijden we weer verder.

Ik rijd door tot Rissani, en dan wisselen we opnieuw. Het laatste uurtje van de route maakt Natasja vol. Vanaf dit stadje volgen we de routebeschrijving van de kasbah waar we slapen, en we vinden het opnieuw prima. Hoe dichterbij we komen, hoe mooier het uitzicht. De laatste 2 kilometers gaan over een onverharde weg en voeren ons recht op de zandduinen van de woestijn af. Wat is dit genieten zeg, zo ontzettend mooi! En terugkijken op de rit achter ons kunnen we wel zeggen dat het landschap heel divers was vandaag. Met inderdaad wel lange saaie stukken, maar alles bij elkaar hebben we in die 500km echt heel veel verschilende dingen gezien. Alsof we weer in een nieuwe wereld zijn beland.

We checken in en krijgen de suite. Die kamer blijkt aan de andere kant van het complex te liggen, compleet met een eigen privé terras en een dakterras met uitzicht. Niet verkeerd. Het is een immens grote kamer, hier kunnen we ons prima vermaken. Allereerst douchen we even het stof van ons af, en boenen we onze voeten weer schoon. Die zijn pikzwart van alle stof en zand. De douche levert een piepkleine straal, en ook de kraan komt niet veel water. Maar verrassend is dat ook niet in de woestijn. Het verbaast me eigenlijk dat er hier nog zoveel comfort is, er ligt een behoorlijke rij hotels langs deze rand van de woestijn. Na de douche installeren we ons in de centrale binnentuin, want daar is wifi. Even wappen met het thuisfront om de ervaringen van vandaag uit te wisselen en even de e-mail lezen. Uit de mail lees ik dat ik vandaag met naam en toenaam in de Telegraaf sta, in een artikel dat gaat over de Raad van Anders van Microsoft waaraan ik heb deelgenomen. Ik ben helemaal in shock, want ik had geen flauw idee dat ik zo uitgebreid geciteerd zou worden. Maar wel leuk natuurlijk, al hoop ik maar dat ook mijn oud-werkgever er geen foute dingen in leest...

Het is heerlijk toeven op het terras, dit voelt echt als de sfeer uit 1001 nachten. Toch wel bijzonder om hier in de woestijn te zijn en dit te mogen ervaren. Om kwart voor 9 wordt op hetzelfde terras het eten geserveerd, dat zit namelijk bij de prijs inbegrepen. Het voorgerecht is in buffetvorm, en smaakt helemaal prima. Het hoofdgerecht wordt aan tafel geserveerd en is een tajine van bief. Ook erg lekker. Helaas merken we iets later op de avond dat het eten niet zo goed valt, we hebben allebei buikkrampen ervan.

Na het eten werk ik op de kamer nog even aan de weblog en de foto's, en dan gaat het licht uit. Het was een lange dag, heel vermoeiend, en morgen wordt weer een bijzondere dag met veel indrukken. We gaan namelijk een privé tour maken door de omgeving en de avond en nacht doorbrengen in de woestijn in een kamp. Maar nu eerst lekker slapen, en morgen gezond weer op.