We vallen in herhaling, maar ook vandaag was ik alweer vroeg paraat. De wekker zou aflopen om 7 uur, maar ik was er een kwartiertje eerder uit. Ik dacht namelijk dat de wekker afging op Natasja's telefoon omdat ik het scherm zag oplichten, maar toen had ik dus al wel mijn ogen open en ben dus opgestaan. Het bed is prima hier, maar toch verlang ik ook weer naar mijn eigen bedje. Dat is toch het allerlekkerste bed van allemaal. Ik installeer me eerst even op de bank met de iPad en de informatie over Marrakech, om te kijken waar we vandaag het best kunnen parkeren bijvoorbeeld.
Daarna begint het aankleedritueel, en dat kost iets meer tijd vandaag. Wat is nu verstandig met deze hitte? Ondanks het vele smeren ben ik gisteren toch nog verbrand op de rug, en ik vind de hete zon toch ook wel heel heet op de blote huid. Ik kies daarom uiteindelijk toch maar voor een bedekte outfit, een shirtje met daarover een dun vest met lange mouwen. En dat blijkt later een prima keuze, het is eigenlijk niet eens veel warmer dan een blote huid.
Als we in de kleren zijn geschoten gaan we ontbijten, en natuurlijk heb ik weer lekkere zacht gekookte eitjes. Die smikkel ik lekker op, maar de rest van het ontbijt kan me niet echt bekoren. Ik ben toch al geen broodeter, en het brood hier un Marokko vind ik ook eigenlijk niet echt lekker. Ik eet nog wat yoghurt en een croissantje en daar laat ik het bij voor vandaag. Daarna gaan we gelijk op pad, lekker profiteren van de koelte in de ochtend. We rijden eerst naar de Jardins Marjorelle, en daar zijn we lekker vlot. Het is even over 9 als we daar binnenwandelen. Parkeren ging gemakkelijk hier, en het was ook nog niet zo druk op de weg.
De tuinen zijn echt prachtig aangelegd, en wat is het hier heerlijk. Het is nog lekker rustig in het begin van de dag en we genieten van de bijzonderen planten, de vele kleuren en het prachtige blauw. Een mooi contrast al dat groen met die kleurrijke aankleding. Er is ook veel schaduw en een prachtig winkeltjes waar we onze ogen uitkijken. Duur is het ook. Verder dan een boekenlegger kom ik hier niet. Ik zie wel een heel mooie jurk, maar de prijs gaan mijn pet te boven. We wandelen lekker rond op ons gemak, en genieten van de rust, de kleuren en de schaduw. Dit was een goede keuze. Als wij alles gezien hebben is het ook wel gedaan met de rust, er worden bussen uitgelaten hier, en de tuinen stromen vol met mensen.
We stappen weer in de auto en rijden naar Hotel Mamounia, een luxe hotel met prachtig aangelegde tuinen net binnen de muren van de Medina. Van de koetsier hoorden we gisteren dat dit ook het enige nieuwe gebouw is binnen de medina, de rest is authentiek. Ik weet niet precies wanneer het is gebouwd, maar het ziet er aan de buitenkant al prachtig uit, met een heel mooie toegangspoort. We parkeren de auto aan de overkant, een privé parkeerplaats van het hotel, en wandeleln naar de ingang. Maar we mogen er nog niet in hier. Het is pas half 11, en de theehuizen openen pas om 11 uur. Jammer dan! We hebben geen zin om hier een half uur op te wachten in de warmte, en besluiten om dan maar vast naar de souks te gaan. De auto staat hier prima, dus we willen met de taxi naar het beroemde Jemaa El Fn plein gaan. Helaas, de taxi's voor het hotel zijn afzetters, er is duidelijk sprake van kartelvorming hier, ze vragen weer een hoofdprijs. Ze willen 100dh voor een stukje van 850m. We zijn gekke pietje niet! Nou, dan niet. We hebben ook nog een eigen auto en rijden dan maar zelf naar het centrum. Er staat een parkeerplaats aangegeven op het plein, eens kijken of we die kunnen vinden.
Het plein vinden we vlot, maar we zien geen parkeerplaats. Gelukkig is de politie nooit ver weg hier, en die spreken vaak wel een paar woorden Engels ook. Ik vraag hem naar een public parking, en die blijft slechts 10 meter achter ons te liggen. We zien een poort inderdaad, maar nergens staat aangegeven dat het een parkeerplaats is. Toch blijkt het dat wel te zijn, een soort van valetparking. Je laat de auto met sleutels achter bij de beheerder, die hem voor je parkeert in een grote loods achter het hotel. Handig, en dichterbij kan niet. Voor het geld hoef je het ook niet te laten, een hele dag parkeren kost hier 20 dirham, dat is omgerekend nog geen 2 euro.
Daarna wandelen we via de zijkant van het plein naar de souks, en daar is het nog redelijk rustig. En, heel belangrijk, deels overdekt. Hier is in elk geval schaduw. Heerlijk toch?! We worden veel aangesproken, en we worden nog net niet naar binnen getrokken hier. Wel gaan ze regelmatig pontificaal voor je staan om je aandacht te trekken. Gewoon vriendelijk lachen en "non, merci" zeggen. Soms wordt je zelfs aangesproken in het Engels of zelfs Nederlands, en ze beweren allemaal het mooiste spul van de souk te hebben natuurlijk. Ik vind het wel grappig. Voor Peter heb ik al een souvenir in gedachten dat ik wil kopen, en dat hoop ik hier te vinden. En ik slaag al snel! Ik vertel nog niet wat het is, maar het is antiek, handgemaakt door de Berbers en dus heel authentiek. Althans, dat neem ik maar aan, en zo ziet het er ook wel uit. Ik vind het in elk geval prachtig, en ik hoop dat hij dat ook vindt.
We kijken rond tussen de typisch Marokkaanse producten. Zo pas ik nog een mooie jeballa aan, zo'n typisch Marokkaanse jurk annex jas, die ook als duster prima dienst doet. Ik vind ze in elk geval prachtig. Ik pas er één aan in een winkeltje, maar ik besluit hem toch niet te kopen. Ik voel me net zo'n oude tut erin. Toch maar niet dan. Verder kijken we nog voor slippers, maar die koop ik ook niet. Een heel stuk verderop vind ik wel een prachtige Marokkaanse schaal van metaal met zilveren coating, prachtig handwerk, inclusief zilver stempel. In een maat die ik zoek voor op onze poef in de woonkamer, dat lijkt me echt prachtig staan. Nu heb ik er nog zo'n grote houten dienblad op staan, maar die is ernstig aan vervanging toe. Ik heb er in Chefchaouen en in Fez ook al voor gekeken, maar kon er niet slagen voor de maat, kleur en prijs die ik wilde betalen. Nu ben ik van plan om stevig te onderhandelen. Ik laat mijn interesse blijken en vraag de prijs, die begint bij 1500 dh. Dat vind ik echt te duur, en heb ik er ook niet voor over. Ik zeg dat ik hem te duur vind, en loop weg. Natuurlijk hoort dat bij het spel, want ik wil wel onderhandelen, maar ik wil het initiatief leggen bij de verkoper. Op deze manier kom ik niet te gretig over. Dan vraagt de verkoper welke prijs mij laat glimlachen, ik heb hier te maken met een ietwat stuntelende jongeman. Ik noem mijn prijs, die is 700dh, net iets onder de helft dus. Natuurlijk vind hij dat veel te laag. Nou, dan niet, ik maak weer aanstalten om weg te lopen. Hij doet echter een tegenbod, en zakt naar 1400 dh. Nou, daar word ik echt niet blij van. Hij vraagt mij wat dan mijn uiterste prijs is. Uiterste prijs? Nou, die is 800dh. Dat vind hij nog steeds te laag. Nu prima, dan niet. Voordat ik wegloop geef ik nog een beetje mee, en ik bied 850dh. Nee, dat vindt hij ook te weinig. Prima dan! Ik bedank hem voor de moeite, we draaien om en ik loop weg. Dan vind ik misschien ergens anders wel één.
Ik hoor hem op een gegeven moment wel roepen, atlhans dat denk ik, maar ik doe alsof ik het niet hoor en loop door. De jonge verkoper komt echter achter mij aan, en zegt dat ze akkoord gaan met de prijs van 850 dh. Of ik mee wil teruglopen? Nee zeg ik, ik kom alleen terug voor 800dh, de onderhandelingen waren over en ik ben nu alweer weg in de winkel. Prima zegt hij, dat is goed. Als we terugkomen bij de grote baas, is die niet echt blij en hij gaat in het Arabisch flink tekeer tegen de jongen. "Maar jij hebt net 850 geboden" zegt hij tegen mij. Dat klopt zeg ik, maar jij ging niet accoord en ik ben weg gegaan. Jij bent me komen halen 100 m verderop. Dat verandert het spel. Nou oké, hij gaat toch akkoord met mijn prijs. Hij zegt dat ik "tough" ben, en dat klopt ook wel. Het onderhandelen heb ik geleerd van mijn vader. En ik vind het heerlijk om te doen, het is een spel. En als het niet lukt, ook prima, dan koop ik het niet. Al eerder waren we overeengekomen dat ik de schaal alleen zou kopen als de pootjes eronder weggehaald zouden worden, dit blad was namelijk gemaakt voor op pootjes. Maar ik wil hem op de poef zetten, en dus moet hij mooi glad zijn van onder. Daarvoor moet hij eerst naar de lokale smid. Ik installeer me met Natasja in een piepklein tentje een klein stukje verderop voor een ijskoud flesje water, daar kunnen we gelijk even afkoelen. Want inmiddels is de temperatuur weer aardig opgelopen en dat begin ik weer te merken. We moeten toch even wachten tot de schaal weer klaar is.
Het duurt zo'n 10 minuutjes en dan worden we ogehaald. De schaal ziet er prima uit, en hij pakt hem voor me in met kranten en plastic, tape eromheen en een handvatje eraan. Nu maar hopen dat dit in de handbagage geen problemen oplevert. Ik ga ervanuit dat het wel lukt. Terwijl we zitten te wachten zien we dat het alweer bijna 12 uur is. Eerst hadden we alleen de grote schaal naar de auto willen brengen, maar het lijkt me ook wel lekker om even terug te gaan naar het hotel en te relaxen. Even opfrissen, lunchen en dan weer terug naar de stad. We omzeilen dan de heetste uurtjes op een dag. We zijn vlot weer terug en installeren ons op de kamer. We lopen heel even naar het restaurantje bij het zwembad om lunch te bestellen en laten die naar onze kamer brengen om op te eten, lekker in de koelte van de airco. Bij het zwembad zit je namelijk ook buiten in de zon, en daar hebben we even geen zin in.
Als we zijn opgefrist, uitgerust en afgekoeld is het alweer 4 uur. We gaan even naar de lobby om de wifi te gebruiken, en die lijkt nu eindelijk pas goed te werken. Dat is fijn. Maar helaas is Peter niet online nu. Ik mis hem vreselijk, het wordt echt wel tijd om weer naar huis te gaan. Zo op het einde van een reis vind ik het altijd weer fijn om naar huis te gaan, maar dat gevoel is nog sterker nu. Ik heb het idee dat we alles wel gezien hebben, het wordt nu iets meer van hetzeflde. De enorme warmte speelt ook me parten, eigenlijk heb ik dan nog liever wat we aan het begin van de reis hebben gehad. Dat was weliswaar koud, maar vond ik toch beter vol te houden dan dit. Nog een paar nachtjes slapen...
We rijden weer terug naar de stad en parkeren de auto bij het station. Dit is een handige plek om een taxi te nemen en weer terug te keren, en zo kunnen we aan het einde ook nog even een ijsje eten bij McDonalds en gebruik maken van de wifi. We zijn er weer vlot. De taxi's voor de hoofdingang doen duidelijk weer aan kartelvorming en vragen de hoofdprijs voor dit ritje. Maar om de hoek van het plein staan ook heel wat taxi's en die prijzen zijn een stuk schappelijker. We laten ons voor 50 dirham naar de Medersa Ben Youssef brengen. De taxi's hier hebben allemaal geen airconditioning, maar gebruiken ook de blowers niet. Ik vraag me af waarom niet? Het is toch hartstikke heet in de auto. Vanaf het punt waar we uitstappen is het nog 5 minuutjes lopen door de smalle steegjes en met een klein beetje hulp vinden we hem vlot. We hadden verwacht ongeveer hetzelfde te zien als in Fez, maar deze blijkt veel rijker versierd te zijn. Prachtig! Ook mogen we hier een kijkje nemen op de bovenverdieping, waar vroeger 900 studenten verbleven. Leuk om te zien. We kijken onze ogen weer uit bij het prachtige houtsnijwerk en de schitterende kleuren. De versieringen zijn wel allemaal een beetje hetzelfde, omdat ze in Marokko nu eenmaal alleen afbeeldingen van bloemen gebruiken, plus symmetrische onbetekenende figuren en calligafie. Geen afbeeldingen van iets dat lijkt op mensen of verheerlijk van iets anders, je moet immers Allah aanbidden hier en niets of niemand anders.
Het plan is om vanaf hier naar de Almoravid Koubba te lopen, maar die blijkt te worden gerestaureerd en is gesloten. Jammer. Dan besluiten om via de souks weer terug te wandelen naar Jemaa El Fna. Als we weer toe zijn aan koel water kopen we een flesje op een pleintje midden in de souk en dan lopen we weer iets verder. Opeens herken ik waar we zijn, hier waren we vanochtend ook toen ik die schaal kocht, en toen bleken we heel dichtij de Rahba Lakdima of Rahba Kedima te zijn, de voormalige slavenmarkt. We besluiten ernaar toe te lopen en even te pauzeren bij het Café des Epices, voor een mooi uitzicht over het plein en wat fris drinken. En dan is onze verbazing groot dat we terugkomen op de plek waar we zojuist de flesjes water hebben gekocht, maar toen hadden we dat niet door. Grappig!
Na de afkoeling lopen we weer verder. Was het eerst nog redelijk rustig, nu wordt het steeds drukker. Hoe dichter we bij het Jemaa El Fna komen, hoe drukker het lijkt te worden. Op het plein krioelt het van de mensen, er is een enorm lawaai en iedereen probeert je te verleiden om iets bij hen te eten of kopen. Je hebt aan alle kanten ogen nodig. We zien slangenbezweerders, en sommigen hebben een slang in de handen die ze graag om je nek leggen. Ook zien we het equivalent van een tandarts, met een groot blad voor zich vol met tanden die hij getrokken heeft en met oude kunstgebitten. Yak! En op de hoek van het plein zit nog steeds een man met een aapje aaan een ketting, die zat er vanmiddag ook al. Zo ontzettend zielig! Dit is echt niets voor ons, en dat verwachtte ik eigenlijk ook al. Hadden we eerst nog een terrasje willen pakken ergens aan de rand van het plein, nu besluiten we het over te slaan en een taxi terug te nemen naar het station. We zijn er helemaal klaar mee. Moe, warm en druk is een combinatie waar ik toch alleen maar sjagrijnig van zal worden. We hebben uiteindelijk niet meer veel gekocht. Natasja heeft nog wat mooie oorbellen gescoord, en ik heb nog een boekenlegger gekocht voor mijn verzameling, en een klein souvenirtje voor iemand. Het is goed geweest voor vandaag.
Met de taxi zijn we snel bij het station, opnieuw voor 50 dirham en zonder airco ;-) We hebben inmiddels ook wel wat trek gekregen en eten ook een simpel menu hier, we hebben vanmiddag al uitgebreid geluncht en hebben niet veel zin meer om nog een restaurant op te zoeken vanavond. Voor een ijsje hebben we uiteindelijk geen plek meer, bovendien zijn de wachtrijen intussen enorm omdat er zojuist een bus kinderen is uitgeladen hier. En wifi werkt vandaag ook niet hier, dus geen reden om nog langer te blijven. We rijden weer terug naar het resort waar we rond half 9 aankomen. We duiken even de lobby in voor de wifi, daarna gaan we lekker douchen en klaarmaken voor bed.
Daarna begint het aankleedritueel, en dat kost iets meer tijd vandaag. Wat is nu verstandig met deze hitte? Ondanks het vele smeren ben ik gisteren toch nog verbrand op de rug, en ik vind de hete zon toch ook wel heel heet op de blote huid. Ik kies daarom uiteindelijk toch maar voor een bedekte outfit, een shirtje met daarover een dun vest met lange mouwen. En dat blijkt later een prima keuze, het is eigenlijk niet eens veel warmer dan een blote huid.
Als we in de kleren zijn geschoten gaan we ontbijten, en natuurlijk heb ik weer lekkere zacht gekookte eitjes. Die smikkel ik lekker op, maar de rest van het ontbijt kan me niet echt bekoren. Ik ben toch al geen broodeter, en het brood hier un Marokko vind ik ook eigenlijk niet echt lekker. Ik eet nog wat yoghurt en een croissantje en daar laat ik het bij voor vandaag. Daarna gaan we gelijk op pad, lekker profiteren van de koelte in de ochtend. We rijden eerst naar de Jardins Marjorelle, en daar zijn we lekker vlot. Het is even over 9 als we daar binnenwandelen. Parkeren ging gemakkelijk hier, en het was ook nog niet zo druk op de weg.
De tuinen zijn echt prachtig aangelegd, en wat is het hier heerlijk. Het is nog lekker rustig in het begin van de dag en we genieten van de bijzonderen planten, de vele kleuren en het prachtige blauw. Een mooi contrast al dat groen met die kleurrijke aankleding. Er is ook veel schaduw en een prachtig winkeltjes waar we onze ogen uitkijken. Duur is het ook. Verder dan een boekenlegger kom ik hier niet. Ik zie wel een heel mooie jurk, maar de prijs gaan mijn pet te boven. We wandelen lekker rond op ons gemak, en genieten van de rust, de kleuren en de schaduw. Dit was een goede keuze. Als wij alles gezien hebben is het ook wel gedaan met de rust, er worden bussen uitgelaten hier, en de tuinen stromen vol met mensen.
Het plein vinden we vlot, maar we zien geen parkeerplaats. Gelukkig is de politie nooit ver weg hier, en die spreken vaak wel een paar woorden Engels ook. Ik vraag hem naar een public parking, en die blijft slechts 10 meter achter ons te liggen. We zien een poort inderdaad, maar nergens staat aangegeven dat het een parkeerplaats is. Toch blijkt het dat wel te zijn, een soort van valetparking. Je laat de auto met sleutels achter bij de beheerder, die hem voor je parkeert in een grote loods achter het hotel. Handig, en dichterbij kan niet. Voor het geld hoef je het ook niet te laten, een hele dag parkeren kost hier 20 dirham, dat is omgerekend nog geen 2 euro.
Daarna wandelen we via de zijkant van het plein naar de souks, en daar is het nog redelijk rustig. En, heel belangrijk, deels overdekt. Hier is in elk geval schaduw. Heerlijk toch?! We worden veel aangesproken, en we worden nog net niet naar binnen getrokken hier. Wel gaan ze regelmatig pontificaal voor je staan om je aandacht te trekken. Gewoon vriendelijk lachen en "non, merci" zeggen. Soms wordt je zelfs aangesproken in het Engels of zelfs Nederlands, en ze beweren allemaal het mooiste spul van de souk te hebben natuurlijk. Ik vind het wel grappig. Voor Peter heb ik al een souvenir in gedachten dat ik wil kopen, en dat hoop ik hier te vinden. En ik slaag al snel! Ik vertel nog niet wat het is, maar het is antiek, handgemaakt door de Berbers en dus heel authentiek. Althans, dat neem ik maar aan, en zo ziet het er ook wel uit. Ik vind het in elk geval prachtig, en ik hoop dat hij dat ook vindt.
We kijken rond tussen de typisch Marokkaanse producten. Zo pas ik nog een mooie jeballa aan, zo'n typisch Marokkaanse jurk annex jas, die ook als duster prima dienst doet. Ik vind ze in elk geval prachtig. Ik pas er één aan in een winkeltje, maar ik besluit hem toch niet te kopen. Ik voel me net zo'n oude tut erin. Toch maar niet dan. Verder kijken we nog voor slippers, maar die koop ik ook niet. Een heel stuk verderop vind ik wel een prachtige Marokkaanse schaal van metaal met zilveren coating, prachtig handwerk, inclusief zilver stempel. In een maat die ik zoek voor op onze poef in de woonkamer, dat lijkt me echt prachtig staan. Nu heb ik er nog zo'n grote houten dienblad op staan, maar die is ernstig aan vervanging toe. Ik heb er in Chefchaouen en in Fez ook al voor gekeken, maar kon er niet slagen voor de maat, kleur en prijs die ik wilde betalen. Nu ben ik van plan om stevig te onderhandelen. Ik laat mijn interesse blijken en vraag de prijs, die begint bij 1500 dh. Dat vind ik echt te duur, en heb ik er ook niet voor over. Ik zeg dat ik hem te duur vind, en loop weg. Natuurlijk hoort dat bij het spel, want ik wil wel onderhandelen, maar ik wil het initiatief leggen bij de verkoper. Op deze manier kom ik niet te gretig over. Dan vraagt de verkoper welke prijs mij laat glimlachen, ik heb hier te maken met een ietwat stuntelende jongeman. Ik noem mijn prijs, die is 700dh, net iets onder de helft dus. Natuurlijk vind hij dat veel te laag. Nou, dan niet, ik maak weer aanstalten om weg te lopen. Hij doet echter een tegenbod, en zakt naar 1400 dh. Nou, daar word ik echt niet blij van. Hij vraagt mij wat dan mijn uiterste prijs is. Uiterste prijs? Nou, die is 800dh. Dat vind hij nog steeds te laag. Nu prima, dan niet. Voordat ik wegloop geef ik nog een beetje mee, en ik bied 850dh. Nee, dat vindt hij ook te weinig. Prima dan! Ik bedank hem voor de moeite, we draaien om en ik loop weg. Dan vind ik misschien ergens anders wel één.
Ik hoor hem op een gegeven moment wel roepen, atlhans dat denk ik, maar ik doe alsof ik het niet hoor en loop door. De jonge verkoper komt echter achter mij aan, en zegt dat ze akkoord gaan met de prijs van 850 dh. Of ik mee wil teruglopen? Nee zeg ik, ik kom alleen terug voor 800dh, de onderhandelingen waren over en ik ben nu alweer weg in de winkel. Prima zegt hij, dat is goed. Als we terugkomen bij de grote baas, is die niet echt blij en hij gaat in het Arabisch flink tekeer tegen de jongen. "Maar jij hebt net 850 geboden" zegt hij tegen mij. Dat klopt zeg ik, maar jij ging niet accoord en ik ben weg gegaan. Jij bent me komen halen 100 m verderop. Dat verandert het spel. Nou oké, hij gaat toch akkoord met mijn prijs. Hij zegt dat ik "tough" ben, en dat klopt ook wel. Het onderhandelen heb ik geleerd van mijn vader. En ik vind het heerlijk om te doen, het is een spel. En als het niet lukt, ook prima, dan koop ik het niet. Al eerder waren we overeengekomen dat ik de schaal alleen zou kopen als de pootjes eronder weggehaald zouden worden, dit blad was namelijk gemaakt voor op pootjes. Maar ik wil hem op de poef zetten, en dus moet hij mooi glad zijn van onder. Daarvoor moet hij eerst naar de lokale smid. Ik installeer me met Natasja in een piepklein tentje een klein stukje verderop voor een ijskoud flesje water, daar kunnen we gelijk even afkoelen. Want inmiddels is de temperatuur weer aardig opgelopen en dat begin ik weer te merken. We moeten toch even wachten tot de schaal weer klaar is.
Het duurt zo'n 10 minuutjes en dan worden we ogehaald. De schaal ziet er prima uit, en hij pakt hem voor me in met kranten en plastic, tape eromheen en een handvatje eraan. Nu maar hopen dat dit in de handbagage geen problemen oplevert. Ik ga ervanuit dat het wel lukt. Terwijl we zitten te wachten zien we dat het alweer bijna 12 uur is. Eerst hadden we alleen de grote schaal naar de auto willen brengen, maar het lijkt me ook wel lekker om even terug te gaan naar het hotel en te relaxen. Even opfrissen, lunchen en dan weer terug naar de stad. We omzeilen dan de heetste uurtjes op een dag. We zijn vlot weer terug en installeren ons op de kamer. We lopen heel even naar het restaurantje bij het zwembad om lunch te bestellen en laten die naar onze kamer brengen om op te eten, lekker in de koelte van de airco. Bij het zwembad zit je namelijk ook buiten in de zon, en daar hebben we even geen zin in.
Als we zijn opgefrist, uitgerust en afgekoeld is het alweer 4 uur. We gaan even naar de lobby om de wifi te gebruiken, en die lijkt nu eindelijk pas goed te werken. Dat is fijn. Maar helaas is Peter niet online nu. Ik mis hem vreselijk, het wordt echt wel tijd om weer naar huis te gaan. Zo op het einde van een reis vind ik het altijd weer fijn om naar huis te gaan, maar dat gevoel is nog sterker nu. Ik heb het idee dat we alles wel gezien hebben, het wordt nu iets meer van hetzeflde. De enorme warmte speelt ook me parten, eigenlijk heb ik dan nog liever wat we aan het begin van de reis hebben gehad. Dat was weliswaar koud, maar vond ik toch beter vol te houden dan dit. Nog een paar nachtjes slapen...
We rijden weer terug naar de stad en parkeren de auto bij het station. Dit is een handige plek om een taxi te nemen en weer terug te keren, en zo kunnen we aan het einde ook nog even een ijsje eten bij McDonalds en gebruik maken van de wifi. We zijn er weer vlot. De taxi's voor de hoofdingang doen duidelijk weer aan kartelvorming en vragen de hoofdprijs voor dit ritje. Maar om de hoek van het plein staan ook heel wat taxi's en die prijzen zijn een stuk schappelijker. We laten ons voor 50 dirham naar de Medersa Ben Youssef brengen. De taxi's hier hebben allemaal geen airconditioning, maar gebruiken ook de blowers niet. Ik vraag me af waarom niet? Het is toch hartstikke heet in de auto. Vanaf het punt waar we uitstappen is het nog 5 minuutjes lopen door de smalle steegjes en met een klein beetje hulp vinden we hem vlot. We hadden verwacht ongeveer hetzelfde te zien als in Fez, maar deze blijkt veel rijker versierd te zijn. Prachtig! Ook mogen we hier een kijkje nemen op de bovenverdieping, waar vroeger 900 studenten verbleven. Leuk om te zien. We kijken onze ogen weer uit bij het prachtige houtsnijwerk en de schitterende kleuren. De versieringen zijn wel allemaal een beetje hetzelfde, omdat ze in Marokko nu eenmaal alleen afbeeldingen van bloemen gebruiken, plus symmetrische onbetekenende figuren en calligafie. Geen afbeeldingen van iets dat lijkt op mensen of verheerlijk van iets anders, je moet immers Allah aanbidden hier en niets of niemand anders.
Het plan is om vanaf hier naar de Almoravid Koubba te lopen, maar die blijkt te worden gerestaureerd en is gesloten. Jammer. Dan besluiten om via de souks weer terug te wandelen naar Jemaa El Fna. Als we weer toe zijn aan koel water kopen we een flesje op een pleintje midden in de souk en dan lopen we weer iets verder. Opeens herken ik waar we zijn, hier waren we vanochtend ook toen ik die schaal kocht, en toen bleken we heel dichtij de Rahba Lakdima of Rahba Kedima te zijn, de voormalige slavenmarkt. We besluiten ernaar toe te lopen en even te pauzeren bij het Café des Epices, voor een mooi uitzicht over het plein en wat fris drinken. En dan is onze verbazing groot dat we terugkomen op de plek waar we zojuist de flesjes water hebben gekocht, maar toen hadden we dat niet door. Grappig!
Met de taxi zijn we snel bij het station, opnieuw voor 50 dirham en zonder airco ;-) We hebben inmiddels ook wel wat trek gekregen en eten ook een simpel menu hier, we hebben vanmiddag al uitgebreid geluncht en hebben niet veel zin meer om nog een restaurant op te zoeken vanavond. Voor een ijsje hebben we uiteindelijk geen plek meer, bovendien zijn de wachtrijen intussen enorm omdat er zojuist een bus kinderen is uitgeladen hier. En wifi werkt vandaag ook niet hier, dus geen reden om nog langer te blijven. We rijden weer terug naar het resort waar we rond half 9 aankomen. We duiken even de lobby in voor de wifi, daarna gaan we lekker douchen en klaarmaken voor bed.
Hahaha, gewoon 800 :-)
BeantwoordenVerwijderen