Ik had me voorgenomen om regelmatig te reageren op ieders reacties op de weblog, maar dat lukt niet echt omdat we zo'n slechte wifi hebben. Ik ben al blij als ik onderweg ergens de weblog kan uploaden. Mijn excuses dus als ik niet reageer, ik vind het wel heel leuk om ze te lezen, uiteraard lukt dat wel!
De wekker loopt af om 7 uur vandaag, maar deze keer ben ik hem voor. Het is half 7 als ik mijn bed uitrol. ik heb niet echt goed geslapen, ondanks het heerlijke bed. Ik had het warm, heel warm, en er piept nogal wat licht naar binnen omdat we de overgordijnen niet hebben gesloten gisteravond. Stom van ons. Verder had ik best buikpijn, alweer. We wisselen elkaar deze vakantie echt goed af. Ik voel me niet echt ontzettend ziek, gewoon niet 100%. Maar dat is eigenlijk ook redelijk gewoon voor mij. Ik ben blij dat we in dit appartement de badkamer en het toilet apart hebben, dat doet me niet zo schuldig voelen vanochtend.
Na het ochtendritueel gaan we ontbijten in het complex, dat is inbegrepen bij het arrangement. Het ontbijt is prima, de keuze best redelijk, maar we zijn er niet zo lyrisch over als iemand anders ons had willen doen geloven. Wel ben ik heel blij met mijn 2 zachtgekookte eitjes, dat is toch wel één van mijn favoriete gerechten bij het ontbijt. En gelukkig hebben ze hier ook lekkere yoghurt, die lijkt op die van ons, we hebben hier andere keren vooral heel zoete yoghurt gehad. Het gaat er allemaal goed in, en nu maar hopen dat het daar ook enige tijd blijft.
Na het eten gaan we nog even naar de lobby voor het internet, maar dat werkt nog steeds niet goed. We krijgen geen verbinding, en als we die na lang proberen toch hebben, komen we niet verder dan whatsapp, jammer. Gelukkig heb ik nog even contact met Peter, dat vind ik het allerbelangrijkste. Daarna geven we het op en pakken we onze spullen bij elkaar die we nodig hebben vandaag. Het is bijna half 10 als we in de auto stappen naar de stad, Natasje rijdt vandaag.
Met de TomTom rijden we snel en vlot naar het Bahia paleis, Natasje stuurt door het drukke verkeer alsof ze hier al helemaal is ingeburgerd. Op de kaart hebben we gezien dat we bij het paleis ook de auto kunnen parkeren, en dat paleis willen we ook graag bekijken. We willen vandaag niet teveel in de warmte lopen, met 37 graden belooft het een heel warme dag te worden volgens de vooruitzichten. Bijna naast het paleis is inderdaad een parkeerplaats, en daar staat weer een mannetje alles te regelen. We moeten hem 20 dirham betalen voor de hele dag, dat is toch geen geld in zo'n wereldstad? Het is wel opvallend dat we bij het parkeren in Marokko altijd aanwijzingen en hulp krijgen: welke richting je op moet sturen, hoe ver je nog kunt rijden en waar je precies moet parkeren, om zo efficiënt mogelijk gebruik te maken van de plekken. Ze nemen nog net niet het stuur over. Het is ook opvallend dat ze vooral vrouwen die aanwijzingen geven met sturen, dat doen ze bij de mannen niet. Of het nu een teken is van service, of een belediging van de rijkwaliteiten is me nog niet helemaal duidelijk :-0
Als de auto staat lopen we naar het paleis, waar we echt niet de enigen zijn. Hier valt meteen op hoeveel meer toeristen deze stad heeft, busladingen vol, ook met Nederlanders. Nu zijn we die op andere plekken ook wel tegen gekomen, veel Nederlanders zelfs in verhouding, maar Marrakech spant wel de kroon. Je kunt merken dat de stad toeristisch echt in trek is. Het paleis is echt prachtig, zo mooi! We zijn vooral onder de indruk van de kleurrijke, houtbewerkte plafonds in het complex, en de vele bewerkte deuren. Dit is weer een een heel ander soort bezienswaardigheid op het lijstje, dit hadden we nog niet eerder gezien.
Na het paleis hebben bekeken lopen we naar de Saädische tombes, die liggen vlakbij. Tegenover het paleis liggen verschillende winkeltjes, en van 1 winkeltje specifiek zijn we enorm onder de indruk omdat de bakken waarin hij zijn producten uitstalt zo ontzettend mooi zijn, schitterend bewerkt ook. Het is een Herborist, een winkeltje met kruidenmengsels en aanverwante natuurlijke producten. Uiteraard maakt de man handig gebruik van onze bewondering, hij weet Natasja verschillende producten aan te smeren. Nu was ze toch al op zoek naar wat scrubmiddelen voor de voeten, en die verkoopt hij ook. De natuurlijke versie althans, en het proberen waard. Verder koopt ze nog een zakje muntthee, lekker voor thuis.
We lopen verder via een heel klein overdekt marktje met ook merendeel Herboristen.Eén van de verkopers weet ons weer te boeien met zijn verhalen en hij laat ons van alles ruiken en proeven. Zo proeven we Berber thee, en ruiken we allerlei mengsels. Waarschijnlijk hoort de man mij piepen, en opeens haalt hij van achter in het winkeltjes een pot met natuurlijke eucalyptus. HIj laat ons ruiken, voor mij heel bekend, en proeven door wat in de thee te doen. Ik vind het eerlijk gezegd heerlijk, en het doet inderdaad wonderen voor mijn luchtwegen. De laatste dagen heb ik mijn dosis medicijnen al wat opgeschroefd, omdat het zand en de stof in de woestijn toch wel zijn tol gevergd hebben. Dat is iets meer dan mijn luchtwegen kunnen verdragen, en dus krijg ik daar last van. En dat hoor je goed in mijn ademhaling. Natuurlijk neem ik een klein beetje mee van het spul, dat wil ik thuis ook wel eens proberen in de thee.
Volgens de kaart liggen de Saädische tombes vlakbij het paleis, maar we moeten toch even lopen en zoeken. Als we de weg vragen hebben we het idee dat we gestuurd worden via winkeltjes, in plaats van de kortste en snelste route. Maar gelukkig hoeven we niet de hele tijd in de zon te lopen. Met wat aanwijzingen vinden we het vlot, en we moeten aanschuiven in een korte rij om kaartjes te kopen. Binnen in het complex, dat je van de buitenkant dus helemaal niet ziet liggen, staat weer een wachtrij voor het bekijken van één van de graven. En die rij staat wel in de zon. Dat is even afzien, zelfs op deze vroege ochtend nog, maar we willen het ook graag zien. Maar het is wel de moeite waard, het is prachtig. Opnieuw heel kleurrijk en veel mooie bewerkingen in hout en steen. De dode koningen worden goed geëerd hier.
Als we weer buiten zijn vullen we eerst het koude water aan, even afkoelen. Drinken is sowieso belangrijk in deze hete zon. Daarna willen we een taxi nemen naar Les Jardins de la Koutoubia, een hotel aan de andere kant van het centrum. Hier willen we lunchen bij een snackbar die ons is aangeraden en even relaxen met wifi als ons dat wordt toegestaan. De taxichauffeur wil ons echter niet brengen, volgens hem is het maar 10 minuten lopen. Dat lijkt goede service, terwijl hij ook aan ons had kunnen verdienen, maar later denken we dat hij gewoon op zoek was naar klanten waaraan hij meer kon verdienen. We gaan in elk geval te voet op pad, maar we leren dan weer een belangrijke les: een Marokkaan moet je niet geloven. Ten eerste is het veel meer dan 10 minuten lopen, ten tweede is het een wandeling op het midden van de dag en grotendeels in de zon. Dat valt vies tegen, ik raak er helemaal verhit van.
Onderweg voel ik opeens dat mijn contactlens niet goed zit, heel af en toe gebeurt dat als ik iets in mijn oog krijg. In een schaduwplekje maak ik snel mijn handen schoon met een spray, en dan haal ik mijn lens eruit. Ik heb altijd wat vloeistof in mijn handtas, om mijn ogen te druppelen, en daarmeee kan ik hem weer inzetten. Maar dat hoeft deze keer niet, want ik haal een kapotte lens uit mijn oog. Gescheurd. Zo maar in mijn oog. Dat is nog nooit gebeurd. Waarschijnlijk is het de droogte die ervoor verantwoordelijk is, ik moet gewoon vaker druppelen. Nu heb ik zelf ook al extreem droge ogen, en dat merk ik hier ook goed. Ik moet de rest van de dag dus met 1 lens minder doen, want de reservelenzen liggen in het hotel. Niet echt handig met +4,5. Maar gelukkig is het mijn slechtste oog, met mijn goede oog kan ik nog wel even vooruit.
Eenmaal in het hotel worden we niet gastvrij ontvangen. Als we naar binnen willen lopen wordt het pad geblokkeerd door de bewaker, die ons vraagt wat we komen doen. Pas als we vertellen dat we komen lunchen mogen we doorlopen. Waarschijnlijk hebben ze vaker "last" gehad van spookgasten? We worden naar een tafeltje gebracht aan de rand van het zwembad. We kiezen allebei de cheeseburger met frietjes, en die gaat er goed in. Yum yum, hij is echt heerlijk. Daar hadden we ook wel even behoefte aan.
De zon draait in middels om het tafeltjes en ik zit niet meer in de schaduw, ik vraag om een ander tafeltje, en de over wijst ons naar een soort van relaxruimte aan de andere kant van het terras, in gemakkelijke stoelen. Hier kunnen we nog even whatsappen en surfen op internet, want die doet het inmiddels weer. Aan het begin lukt het niet om contact te maken. Ik spreek Peter nog even, en ik doe het verslag uploaden van een dag eerder. Lekker zeg! Als we daarmee klaar zijn gaan we op zoek naar een toilet om even opnieuw te smeren tegen de zon, die brandt enorm op de huid. Ik begin te begrijpen waarom Marokkanen zichzelf helemaal bedekken.
Als we naar buiten lopen zegt één van de hotelbediendes iets in het Arabisch tegen ons, maar dat verstaan we natuurlijk niet. We groeten vriendelijk en lopen naar buiten, een andere bediende zie ik echter schudden van het lachen achter zijn hand, heel onbeschoft. Ik vraag hem wat er zo grappig is, maar dat wil hij niet vertellen. Pfff, dat verwacht ik niet in zo'n hotel hoor. Ook al vallen we uit de setting, dan gedraag je je toch nog steeds netjes?
Eenmaal buiten gaan we om de hoek van het hotel op zoek naar een koets. Zodra we de rij naderen worden we gelijk belaagd door iedereen die ons een ritje wil aansmeren. We zoeken er echter zelf één uit die ons aanstaat. Nette bankjes, die er comfortabel uitzien, en een dakje boven ons hoofd. Die willen we, en de berijder komt aansnellen op een drafje. We spreken een prijs af voor de lange route van 1,5 uur die ons vooral door de oude stad zal voeren. En dat voelt heerlijk, zo uit de zon met een koel briesje genieten van de stad die aan ons voorbij komt. Even afkoelen en weer relaxen. Ik wil geen meter meer te voet vandaag.
Toch valt de stad een klein beetje tegen, we voelen er niet de sfeer die we wel hadden in Fez en Meknès bijvoorbeeld. Marrakech lijkt een vreemde mengeling te zijn van een nieuwe, moderne wereldstad en een oude medina. We zien hier bijvoorbeeld nog veel grotere contrasten. Veel dure, mooie auto's, maar ook nog ezelskarren ertussen, soms zelfs paard en wagen, en een enorme lading scooters en brommertjes. Ook in alle soorten en maten, modern zoals wij die kennen in Italiaans design, maar ook de oude puch's rijden hier nog volop rond, en nog veel ouder zelfs. Met een hele familie erop, of zelfs met lading zoals een deur. Het is er heel druk, het verkeer is chaotisch, het lijkt op beelden die ik wel eens heb gezien van de drukke steden in zuid-oost Azië. De stad in zijn geheel maakt weinig indruk, niet zoals we dat in Fez hadden bijvoorbeeld. Nu zie je Fez steeds van alle kanten voor je uitliggen, omdat het zo mooi tegen heuvels aan ligt, dat is in Marrakech ook heel anders en misschien is de sfeer daardoor anders, maar het komt ook door de manier waarop mensen zich hier voortbewegen en de drukte. Toch is het koetsritje wel heerlijk, we genieten er wel van.
Tegen het einde van de rit wijkt de berijder af van de route en keert hij terug naar de stoeterij. Daar mogen wij in de koets blijven zitten terwijl de paarden worden gewisseld. Het is er heel heet, want daar komt geen briesje, en het is er vol met vliegen. En wat een stank...... Maar we kunnen wel zien dat de paarden beschut staan uit de zon onder een afdakje, en ze hebben genoeg eten en drinken. Gelukkig maar, want we vroegen ons al af hoe dat voor de paarden is om zo'n hele dag in zo'n stad te moeten lopen, in de warme zon. Eén van de paarden die wordt ontkoppeld is wat ondeugend en stout, ze gaat ervan door naar de andere kant van de stal. Daar staat een hengst te wachten in vol ornaat en samen smoezen ze even. Zo schattig!
Als de paarden zijn gewisseld gaan we weer op pad, en als we langs het Bahia paleis komen stappen we weer uit, dat scheelt weer een wandeling terug naar de auto. Daar zien we dat de parkeerwachter onze auto heeft afgedekt met dozen op de voorruit, wat een lieverd zeg. Geen enkele andere auto op de parkeerplaats heeft deze service gekregen en we danken hem dan ook met een ruime fooi die weer een grote tandenloze glimlach oplevert. We weten niet wat hij allemaal mompelt in het Arabisch en Frans, maar hij heeft het duidelijk goed met ons voor. We rijden weer vlot terug naar het resort, Natasja beweegt zich kunstig door het chaotische, toeterende verkeer.
In het appartement houden we ons even met wat minder triviale zaken bezig, maar dat is wel lekker even. We douchen uitgebreid, poedelen wat met crèmes en andere verzorging, en we wassen wat spulletjes uit voor de komende dagen. En natuurlijk voorzie ik mijn rechteroog weer van een lens. Dat ziet een stuk gemakkelijker. Het is alweer 7 uur geweest als we weer op pad gaan, deze keer zoeken we een restaurantje. In de hotelreceptie laten we bellen naar Al Fassia, een restaurant dat volledig wordt gerund door vrouwen, maar er is helaas geen plek meer. Hij adviseert ons een Frans restaurant in de stad, en maakt een reservering. Het ligt in een hotel en die naam komt ons bekend voor. We zijn er vanmiddag langs gereden met de koets en volgens mij was het nogal sjiek. We spreken onderweg af om eerst even de kaart te bestuderen om te beslissen of we er überhaupt wel willen eten.
Het restaurant is gemakkelijk te vinden en als we aankomen blijkt al snel dat we gelijk hebben: poepsjiek. De auto geven we af bij valetparking, want er is geen andere mogelijkheid om te parkeren en dan worden we gelijk naar het restaurant gebracht naar een tafel. Ook de bediening is poepsjiek, we zien een Franse zangeres met pianobegeleiding in een prachtige galajurk en voor we het weten zitten we aan een tafel. Het restaurant is prachtig aangekleed. We krijgen een menu aangereikt, en dan blijk ik een menu met prijzen te hebben, en Natasja zonder. Ha, wat grappig, inderdaad sjieke Franse traditie. En dat is eigenlijk niet wat we zoeken. Het bevat sowieso geen keuzes waar we enthousiast van worden en het is ook nog eens ontzettend duur. Eigenlijk willen we niet blijven, en dus gaan we weer. Ik neem het voortouw, ik ben er brutaal genoeg voor. Ik vertel de bediening dat het veel duurder en sjieker is dan we hadden verwacht en dat we daarvoor niet hebben gekozen. Het was ons niet duidelijk toen de reservering werd gemaakt. We pakken ons boeltje weer op en lopen terug naar de ingang. Als de bediening al verbaasd is, weten ze dat goed te verbergen hier. Dat is natuurlijk ook een voordeel van zo'n sjiek restaurant, ze blijven altijd netjes. De auto staat nog voor de ingang, en we kunnen zo wegrijden.
We rijden terug naar het station, dat is niet ver van hier. Toen we gisteren de pizza hut zochten konden we ons herinneren dat er heel wat restaurants te vinden waren op deze plek. Nog voordat we er zijn zien we langs de weg een groot Italiaans Restaurant, Casanova. Dat klinkt goed, en lijkt ons nog steeds een beter alternatief dan de Marokkaanse keuken. Steeds als onze darmen weer rustig zijn, slaan ze opnieuw op hol na een Marokkaans maaltje, we zijn er nu dus wat huiverig voor. We kunnen voor de deur parkeren en het is er nog niet druk, maar dat verandert later. In een aparte ruimte van het restaurant zit een hele bus Nederlanders te eten, en die maken kabaal genoeg. Wij gaan lekker in de tuin zitten, die is gezellig ingericht. Als hoofdgerecht bestellen we allebei pasta, als voorgerecht neemt Natasja de bruschetta en ik de carpaccio. Die is wel lekker, alleen de vreemde combinatie met artisjok is niet mijn ding, en er zit wat veel kaas op. Maar hij smaakt prima. De pasta is echter overheerlijk.
De wekker loopt af om 7 uur vandaag, maar deze keer ben ik hem voor. Het is half 7 als ik mijn bed uitrol. ik heb niet echt goed geslapen, ondanks het heerlijke bed. Ik had het warm, heel warm, en er piept nogal wat licht naar binnen omdat we de overgordijnen niet hebben gesloten gisteravond. Stom van ons. Verder had ik best buikpijn, alweer. We wisselen elkaar deze vakantie echt goed af. Ik voel me niet echt ontzettend ziek, gewoon niet 100%. Maar dat is eigenlijk ook redelijk gewoon voor mij. Ik ben blij dat we in dit appartement de badkamer en het toilet apart hebben, dat doet me niet zo schuldig voelen vanochtend.
Na het ochtendritueel gaan we ontbijten in het complex, dat is inbegrepen bij het arrangement. Het ontbijt is prima, de keuze best redelijk, maar we zijn er niet zo lyrisch over als iemand anders ons had willen doen geloven. Wel ben ik heel blij met mijn 2 zachtgekookte eitjes, dat is toch wel één van mijn favoriete gerechten bij het ontbijt. En gelukkig hebben ze hier ook lekkere yoghurt, die lijkt op die van ons, we hebben hier andere keren vooral heel zoete yoghurt gehad. Het gaat er allemaal goed in, en nu maar hopen dat het daar ook enige tijd blijft.
Na het eten gaan we nog even naar de lobby voor het internet, maar dat werkt nog steeds niet goed. We krijgen geen verbinding, en als we die na lang proberen toch hebben, komen we niet verder dan whatsapp, jammer. Gelukkig heb ik nog even contact met Peter, dat vind ik het allerbelangrijkste. Daarna geven we het op en pakken we onze spullen bij elkaar die we nodig hebben vandaag. Het is bijna half 10 als we in de auto stappen naar de stad, Natasje rijdt vandaag.
Met de TomTom rijden we snel en vlot naar het Bahia paleis, Natasje stuurt door het drukke verkeer alsof ze hier al helemaal is ingeburgerd. Op de kaart hebben we gezien dat we bij het paleis ook de auto kunnen parkeren, en dat paleis willen we ook graag bekijken. We willen vandaag niet teveel in de warmte lopen, met 37 graden belooft het een heel warme dag te worden volgens de vooruitzichten. Bijna naast het paleis is inderdaad een parkeerplaats, en daar staat weer een mannetje alles te regelen. We moeten hem 20 dirham betalen voor de hele dag, dat is toch geen geld in zo'n wereldstad? Het is wel opvallend dat we bij het parkeren in Marokko altijd aanwijzingen en hulp krijgen: welke richting je op moet sturen, hoe ver je nog kunt rijden en waar je precies moet parkeren, om zo efficiënt mogelijk gebruik te maken van de plekken. Ze nemen nog net niet het stuur over. Het is ook opvallend dat ze vooral vrouwen die aanwijzingen geven met sturen, dat doen ze bij de mannen niet. Of het nu een teken is van service, of een belediging van de rijkwaliteiten is me nog niet helemaal duidelijk :-0
Als de auto staat lopen we naar het paleis, waar we echt niet de enigen zijn. Hier valt meteen op hoeveel meer toeristen deze stad heeft, busladingen vol, ook met Nederlanders. Nu zijn we die op andere plekken ook wel tegen gekomen, veel Nederlanders zelfs in verhouding, maar Marrakech spant wel de kroon. Je kunt merken dat de stad toeristisch echt in trek is. Het paleis is echt prachtig, zo mooi! We zijn vooral onder de indruk van de kleurrijke, houtbewerkte plafonds in het complex, en de vele bewerkte deuren. Dit is weer een een heel ander soort bezienswaardigheid op het lijstje, dit hadden we nog niet eerder gezien.
Na het paleis hebben bekeken lopen we naar de Saädische tombes, die liggen vlakbij. Tegenover het paleis liggen verschillende winkeltjes, en van 1 winkeltje specifiek zijn we enorm onder de indruk omdat de bakken waarin hij zijn producten uitstalt zo ontzettend mooi zijn, schitterend bewerkt ook. Het is een Herborist, een winkeltje met kruidenmengsels en aanverwante natuurlijke producten. Uiteraard maakt de man handig gebruik van onze bewondering, hij weet Natasja verschillende producten aan te smeren. Nu was ze toch al op zoek naar wat scrubmiddelen voor de voeten, en die verkoopt hij ook. De natuurlijke versie althans, en het proberen waard. Verder koopt ze nog een zakje muntthee, lekker voor thuis.
We lopen verder via een heel klein overdekt marktje met ook merendeel Herboristen.Eén van de verkopers weet ons weer te boeien met zijn verhalen en hij laat ons van alles ruiken en proeven. Zo proeven we Berber thee, en ruiken we allerlei mengsels. Waarschijnlijk hoort de man mij piepen, en opeens haalt hij van achter in het winkeltjes een pot met natuurlijke eucalyptus. HIj laat ons ruiken, voor mij heel bekend, en proeven door wat in de thee te doen. Ik vind het eerlijk gezegd heerlijk, en het doet inderdaad wonderen voor mijn luchtwegen. De laatste dagen heb ik mijn dosis medicijnen al wat opgeschroefd, omdat het zand en de stof in de woestijn toch wel zijn tol gevergd hebben. Dat is iets meer dan mijn luchtwegen kunnen verdragen, en dus krijg ik daar last van. En dat hoor je goed in mijn ademhaling. Natuurlijk neem ik een klein beetje mee van het spul, dat wil ik thuis ook wel eens proberen in de thee.
Volgens de kaart liggen de Saädische tombes vlakbij het paleis, maar we moeten toch even lopen en zoeken. Als we de weg vragen hebben we het idee dat we gestuurd worden via winkeltjes, in plaats van de kortste en snelste route. Maar gelukkig hoeven we niet de hele tijd in de zon te lopen. Met wat aanwijzingen vinden we het vlot, en we moeten aanschuiven in een korte rij om kaartjes te kopen. Binnen in het complex, dat je van de buitenkant dus helemaal niet ziet liggen, staat weer een wachtrij voor het bekijken van één van de graven. En die rij staat wel in de zon. Dat is even afzien, zelfs op deze vroege ochtend nog, maar we willen het ook graag zien. Maar het is wel de moeite waard, het is prachtig. Opnieuw heel kleurrijk en veel mooie bewerkingen in hout en steen. De dode koningen worden goed geëerd hier.
Als we weer buiten zijn vullen we eerst het koude water aan, even afkoelen. Drinken is sowieso belangrijk in deze hete zon. Daarna willen we een taxi nemen naar Les Jardins de la Koutoubia, een hotel aan de andere kant van het centrum. Hier willen we lunchen bij een snackbar die ons is aangeraden en even relaxen met wifi als ons dat wordt toegestaan. De taxichauffeur wil ons echter niet brengen, volgens hem is het maar 10 minuten lopen. Dat lijkt goede service, terwijl hij ook aan ons had kunnen verdienen, maar later denken we dat hij gewoon op zoek was naar klanten waaraan hij meer kon verdienen. We gaan in elk geval te voet op pad, maar we leren dan weer een belangrijke les: een Marokkaan moet je niet geloven. Ten eerste is het veel meer dan 10 minuten lopen, ten tweede is het een wandeling op het midden van de dag en grotendeels in de zon. Dat valt vies tegen, ik raak er helemaal verhit van.
Onderweg voel ik opeens dat mijn contactlens niet goed zit, heel af en toe gebeurt dat als ik iets in mijn oog krijg. In een schaduwplekje maak ik snel mijn handen schoon met een spray, en dan haal ik mijn lens eruit. Ik heb altijd wat vloeistof in mijn handtas, om mijn ogen te druppelen, en daarmeee kan ik hem weer inzetten. Maar dat hoeft deze keer niet, want ik haal een kapotte lens uit mijn oog. Gescheurd. Zo maar in mijn oog. Dat is nog nooit gebeurd. Waarschijnlijk is het de droogte die ervoor verantwoordelijk is, ik moet gewoon vaker druppelen. Nu heb ik zelf ook al extreem droge ogen, en dat merk ik hier ook goed. Ik moet de rest van de dag dus met 1 lens minder doen, want de reservelenzen liggen in het hotel. Niet echt handig met +4,5. Maar gelukkig is het mijn slechtste oog, met mijn goede oog kan ik nog wel even vooruit.
Eenmaal in het hotel worden we niet gastvrij ontvangen. Als we naar binnen willen lopen wordt het pad geblokkeerd door de bewaker, die ons vraagt wat we komen doen. Pas als we vertellen dat we komen lunchen mogen we doorlopen. Waarschijnlijk hebben ze vaker "last" gehad van spookgasten? We worden naar een tafeltje gebracht aan de rand van het zwembad. We kiezen allebei de cheeseburger met frietjes, en die gaat er goed in. Yum yum, hij is echt heerlijk. Daar hadden we ook wel even behoefte aan.
De zon draait in middels om het tafeltjes en ik zit niet meer in de schaduw, ik vraag om een ander tafeltje, en de over wijst ons naar een soort van relaxruimte aan de andere kant van het terras, in gemakkelijke stoelen. Hier kunnen we nog even whatsappen en surfen op internet, want die doet het inmiddels weer. Aan het begin lukt het niet om contact te maken. Ik spreek Peter nog even, en ik doe het verslag uploaden van een dag eerder. Lekker zeg! Als we daarmee klaar zijn gaan we op zoek naar een toilet om even opnieuw te smeren tegen de zon, die brandt enorm op de huid. Ik begin te begrijpen waarom Marokkanen zichzelf helemaal bedekken.
Als we naar buiten lopen zegt één van de hotelbediendes iets in het Arabisch tegen ons, maar dat verstaan we natuurlijk niet. We groeten vriendelijk en lopen naar buiten, een andere bediende zie ik echter schudden van het lachen achter zijn hand, heel onbeschoft. Ik vraag hem wat er zo grappig is, maar dat wil hij niet vertellen. Pfff, dat verwacht ik niet in zo'n hotel hoor. Ook al vallen we uit de setting, dan gedraag je je toch nog steeds netjes?
Eenmaal buiten gaan we om de hoek van het hotel op zoek naar een koets. Zodra we de rij naderen worden we gelijk belaagd door iedereen die ons een ritje wil aansmeren. We zoeken er echter zelf één uit die ons aanstaat. Nette bankjes, die er comfortabel uitzien, en een dakje boven ons hoofd. Die willen we, en de berijder komt aansnellen op een drafje. We spreken een prijs af voor de lange route van 1,5 uur die ons vooral door de oude stad zal voeren. En dat voelt heerlijk, zo uit de zon met een koel briesje genieten van de stad die aan ons voorbij komt. Even afkoelen en weer relaxen. Ik wil geen meter meer te voet vandaag.
Toch valt de stad een klein beetje tegen, we voelen er niet de sfeer die we wel hadden in Fez en Meknès bijvoorbeeld. Marrakech lijkt een vreemde mengeling te zijn van een nieuwe, moderne wereldstad en een oude medina. We zien hier bijvoorbeeld nog veel grotere contrasten. Veel dure, mooie auto's, maar ook nog ezelskarren ertussen, soms zelfs paard en wagen, en een enorme lading scooters en brommertjes. Ook in alle soorten en maten, modern zoals wij die kennen in Italiaans design, maar ook de oude puch's rijden hier nog volop rond, en nog veel ouder zelfs. Met een hele familie erop, of zelfs met lading zoals een deur. Het is er heel druk, het verkeer is chaotisch, het lijkt op beelden die ik wel eens heb gezien van de drukke steden in zuid-oost Azië. De stad in zijn geheel maakt weinig indruk, niet zoals we dat in Fez hadden bijvoorbeeld. Nu zie je Fez steeds van alle kanten voor je uitliggen, omdat het zo mooi tegen heuvels aan ligt, dat is in Marrakech ook heel anders en misschien is de sfeer daardoor anders, maar het komt ook door de manier waarop mensen zich hier voortbewegen en de drukte. Toch is het koetsritje wel heerlijk, we genieten er wel van.
Tegen het einde van de rit wijkt de berijder af van de route en keert hij terug naar de stoeterij. Daar mogen wij in de koets blijven zitten terwijl de paarden worden gewisseld. Het is er heel heet, want daar komt geen briesje, en het is er vol met vliegen. En wat een stank...... Maar we kunnen wel zien dat de paarden beschut staan uit de zon onder een afdakje, en ze hebben genoeg eten en drinken. Gelukkig maar, want we vroegen ons al af hoe dat voor de paarden is om zo'n hele dag in zo'n stad te moeten lopen, in de warme zon. Eén van de paarden die wordt ontkoppeld is wat ondeugend en stout, ze gaat ervan door naar de andere kant van de stal. Daar staat een hengst te wachten in vol ornaat en samen smoezen ze even. Zo schattig!
Als de paarden zijn gewisseld gaan we weer op pad, en als we langs het Bahia paleis komen stappen we weer uit, dat scheelt weer een wandeling terug naar de auto. Daar zien we dat de parkeerwachter onze auto heeft afgedekt met dozen op de voorruit, wat een lieverd zeg. Geen enkele andere auto op de parkeerplaats heeft deze service gekregen en we danken hem dan ook met een ruime fooi die weer een grote tandenloze glimlach oplevert. We weten niet wat hij allemaal mompelt in het Arabisch en Frans, maar hij heeft het duidelijk goed met ons voor. We rijden weer vlot terug naar het resort, Natasja beweegt zich kunstig door het chaotische, toeterende verkeer.
In het appartement houden we ons even met wat minder triviale zaken bezig, maar dat is wel lekker even. We douchen uitgebreid, poedelen wat met crèmes en andere verzorging, en we wassen wat spulletjes uit voor de komende dagen. En natuurlijk voorzie ik mijn rechteroog weer van een lens. Dat ziet een stuk gemakkelijker. Het is alweer 7 uur geweest als we weer op pad gaan, deze keer zoeken we een restaurantje. In de hotelreceptie laten we bellen naar Al Fassia, een restaurant dat volledig wordt gerund door vrouwen, maar er is helaas geen plek meer. Hij adviseert ons een Frans restaurant in de stad, en maakt een reservering. Het ligt in een hotel en die naam komt ons bekend voor. We zijn er vanmiddag langs gereden met de koets en volgens mij was het nogal sjiek. We spreken onderweg af om eerst even de kaart te bestuderen om te beslissen of we er überhaupt wel willen eten.
Het restaurant is gemakkelijk te vinden en als we aankomen blijkt al snel dat we gelijk hebben: poepsjiek. De auto geven we af bij valetparking, want er is geen andere mogelijkheid om te parkeren en dan worden we gelijk naar het restaurant gebracht naar een tafel. Ook de bediening is poepsjiek, we zien een Franse zangeres met pianobegeleiding in een prachtige galajurk en voor we het weten zitten we aan een tafel. Het restaurant is prachtig aangekleed. We krijgen een menu aangereikt, en dan blijk ik een menu met prijzen te hebben, en Natasja zonder. Ha, wat grappig, inderdaad sjieke Franse traditie. En dat is eigenlijk niet wat we zoeken. Het bevat sowieso geen keuzes waar we enthousiast van worden en het is ook nog eens ontzettend duur. Eigenlijk willen we niet blijven, en dus gaan we weer. Ik neem het voortouw, ik ben er brutaal genoeg voor. Ik vertel de bediening dat het veel duurder en sjieker is dan we hadden verwacht en dat we daarvoor niet hebben gekozen. Het was ons niet duidelijk toen de reservering werd gemaakt. We pakken ons boeltje weer op en lopen terug naar de ingang. Als de bediening al verbaasd is, weten ze dat goed te verbergen hier. Dat is natuurlijk ook een voordeel van zo'n sjiek restaurant, ze blijven altijd netjes. De auto staat nog voor de ingang, en we kunnen zo wegrijden.
We rijden terug naar het station, dat is niet ver van hier. Toen we gisteren de pizza hut zochten konden we ons herinneren dat er heel wat restaurants te vinden waren op deze plek. Nog voordat we er zijn zien we langs de weg een groot Italiaans Restaurant, Casanova. Dat klinkt goed, en lijkt ons nog steeds een beter alternatief dan de Marokkaanse keuken. Steeds als onze darmen weer rustig zijn, slaan ze opnieuw op hol na een Marokkaans maaltje, we zijn er nu dus wat huiverig voor. We kunnen voor de deur parkeren en het is er nog niet druk, maar dat verandert later. In een aparte ruimte van het restaurant zit een hele bus Nederlanders te eten, en die maken kabaal genoeg. Wij gaan lekker in de tuin zitten, die is gezellig ingericht. Als hoofdgerecht bestellen we allebei pasta, als voorgerecht neemt Natasja de bruschetta en ik de carpaccio. Die is wel lekker, alleen de vreemde combinatie met artisjok is niet mijn ding, en er zit wat veel kaas op. Maar hij smaakt prima. De pasta is echter overheerlijk.
Gebruik makend van de wifi hier heb ik nog even contact met Peter die net uit de bioscoop komt, maar dna rijden we weer terug naar het hotel. Onderweg bespreken het aanvalsplan voor morgen, het is al 10 uur geweest als we terug zijn in het hotel. Het rijden in het donker gaat prima hier, de straten zijn goed verlicht. Eenmaal terug gaat het licht al snel weer uit, door de warmte zijn we ook lekker moe.
Wat een prachtige kleuren weer en wat zal dat lekker geroken hebben al die kruiden! Vervelend dat jullie nog steeds last van jullie darmen hebben ( je kunt de volgende keer ook beter geen carpacchio nemen, rauw vlees kan besmet zijn met bacterien)
BeantwoordenVerwijderen