Dinsdag 14 mei: En weer naar huis

Zo, het is inmiddels alweer half 5 's middags, dinsdag 14 mei. We zitten alweer in de auto op weg naar huis, maar we zijn nog niet verder dan Antwerpen. We hebben er weer een heel vliegveldavontuur op zitten in Marokko vanochtend, maar nu zijn we vooral weer blij bijna thuis te zijn. Bijna dan, want de rit door België verloopt vooralsnog niet heel voorspoedig. We hebben de ene file na de andere en het travelsysteem in Natasja's auto gaf een omleiding die ons dwars door het centrum van Antwerpen voert. Hoe zal dat gaan aflopen? We zullen het beleven.

De dag begon vroeg vandaag, de wekker liep af om half 6. In no time waren we er helemaal klaar voor en het was nog geen half 7 toen we in de auto zaten onderweg naar het vliegveld. In Casablanca sliep nog iedereen, het was uiterst rustig op de weg. Gelukkig maar, want een opstopping konden we nu niet gebruiken. De rit verliep dan ook heel voorspoedig en om 7 uur reden we het vliegveld op. Vreemd was dat we geen enkel tankstation passeerden, behalve dan aan de andere kant van de weg maar daar mochten we niet komen. We hadden daarnaast geen flauw idee waar we de auto moesten inleveren, dat stond ook nergens aangegeven. Op goed geluk kozen we terminal 2 op de routeborden, en waarempel daar zagen we de autoverhuurbedrijven. Maar we hadden nog niet kunnen tanken. Het duurde even voordat de zeer onvriendelijke medewerkers bij de ingang van de parkeerplaats doorhad dat we nog moesten tanken en toen stuurde hij ons pardoes weer weg. Toen we vroegen waar dat kon gebaarde hij alleen geïrriteerd dat we maar gewoon moesten doorrijden. Pfff....

We volgden de route weer van het vliegveld af en kwamen bij het tankstation op de route naar buiten, maar daar werd geen creditcard geaccepteerd. Cash geld hadden we niet meer gepind, omdat je geen cash geld mag uitvoeren in Marokkaanse valuta. En we hadden verwacht het ook niet meer nodig te hebben. De pompbediende wilde wel euro's aannemen, maar tegen een zeer ongunstige koers. Bovendien zouden we dan ook weer Dirhams terugkrijgen, en daar zaten we niet op te wachten. We bedachten dat het dan beter zou zijn om de auto gewoon met een half lege tank in te leveren en de rekening van Budget te accepteren. Nu gaf TomTom op 5 km rijden nog een ander tankstation aan, en daar wilden we het nog even proberen. Het was snel gevonden, maar dat zag eruit als een heel klein lokale kleine pomp. Ging vast niet lukken zeiden we tegen elkaar, maar groot was onze verbazing toen het daar wel mogelijk bleek te zijn. Fijn!

Toen weer terug naar de autoverhuur om de auto in te leveren, die was weer snel gevonden. We parkeerden de auto en verder werd er niet naar omgekeken. De sleutel moesten we binnen inleveren. Zo gezegd zo gedaan, gelukkig waren we snel in de vertrekhal. Allereerst moesten de koffers hier door een scanner van de beveilging, maar volgens mij kunnen ze dat beter afschaffen. Waar controleren ze eigenlijk op? Met het terugzetten van de koffers zette Natasja haar koffer per ongeluk boven op mijn hand waardoor mijn pandora-armband stuk ging en al mijn bedels over de grond rolden. Dat kon er ook nog wel bij.... Ik hoop maar dat ik de meeste heb teruggevonden, gelukkig werd er driftig door de beveiliging meegezocht.

Vervolgens was het even zoeken naar de verhuurbalies, en natuurlijk was die van Budget weer onbezet. Zucht..... Gelukkig was een andere balie zo vriendelijk om iemand te bellen, maar dat duurde natuurlijk weer even. Het inleveren zelf ging gemakkelijk. Hij vroeg alleen of we geen problemen hebben gehad met de auto, maar verder keek hij nergens naar. De bumper zat inmiddels weer netjes op zijn plaats, dankzij de vriendelijke techneut bij Hapimag in Marrakech. Dus nee, geen problemen natuurlijk.

Daarna gingen we op zoek naar de incheckbalies, en daarvoor hadden we een lift nodig. Er was maar 1 lift beschikbaar, dus hier moesten we ook weer even wachten. Boven was de incheckbalie snel gevonden, en daar konden we meteen doorlopen. Dat scheelt alvast. De bagage werd ingecheckt, en de kosten voor  overgewicht lijdzaam geaccepteerd. We hadden in totaal 8 kg overgewicht, maar hoefden er maar 6 te betalen. UIteindelijjk was het dus maar 2 euro duurder dan wanneer we 10kg vooraf hadden geboekt, wat het oorspronkelijke plan was. Dat betalen ging echter nog niet helemaal vanzelf, we moesten daarvoor weer naar een andere balie. Hier zaten 2 dames, maar die waren niet zo gewillig. Natuurlijk moesten we even wachten, op die ene dame die al bezig was. Toen we eindelijk aan de beurt waren meldde zich bij de balie een zeer boze Fanse Marokkaan die alle aandacht opeiste en kreeg. Ons werd geen blik waardig meer gekeurd. Nou ja zeg. We vertelden eens vriendelijk dat wij toch echt eerder aan de beurt waren en vroegen eens of ze ons wilde afhandelen. Ze keek eens op en ging weer tikken in de computer, terwijl ze met een schuin oog bezig bleef met haar collega. Het was pure onbeschoftheid hoe ze ons behandelden, geen woord kon ervan af. Het duurde zeker 10 minuten toen er een collega bij kwam. "Ze probeerde u te vertellen dat u hier alleen cash kunt betalen, niet met een creditcard" zei hij tegen mij. Ik had inderdaad mijn creditcard in de handen, maar ze had geen woord tegen mij gezegd. Geen woord! Hoezo "ze probeerde u te vertellen?" Het stoom kwam zo'n beetje uit mijn oren.

Oké, dat maak je ook niet mee, dat je daarvoor alleen contant kunt betalen bij een airline. Ik vind het werkelijk bizar. Op zoek naar een pinautomaat dus op de luchthaven. Die was snel gevonden, maar die keerde niet uit. De eerste automaat gaf geen enkele melding na het intoetsen van mijn gegevens en gewenste bedrag, maar spuugde alleen mijn pas en een briefje eruit. Ik maar wachten op het geld, maar dat kwam niet. Ik schrok me rot, dacht dat ik belazerd werd, maar las later dat de transactie was geannuleerd. Dat stond op het briefje, heel klein, onder het bedrag dat ik had willen opnemen. Waarom? Geen idee. Een nieuwe poging voor een ander bedrag werkte ook niet. Op zoek naar een andere automaat dus, en die keerde ook pas bij de tweede keer uit. De eerste keer kreeg ik netjes melding dat de transactie niet kon plaatsvinden vanwege foutcode 0. Oké, natuurlijk begrijp ik wat dat betekent. Toch? Dat begrijpt toch iedereen? Ik had intussen ook nog een poging gewaagd bij een balie van de bank die ook de automaten beheerde, maar trof ik weer een onbeschofte medewerker die mij gewoon niet wilde helpen. Can you please help me? No. Oké, zo bot kan het dus ook.

Met het geld toog ik opnieuw naar de betaalbalie. Daar moest eerst weer driftig in de computer getikt worden, toen nam ze mijn geld aan en ging ze ervan door. Nog steeds zonder een enkel woord te zeggen. Wat ging ze doen? Geld wisselen begreep ik later. Nou zeg, wat een klantonvriendelijkheid is dit. Deze maatschappij belandt bij mij echt onderaan de lijst van opties. Als het even kan zal ik ze voortaan negeren.

Daarna moesten we ook weer terug met het betaalbewijs naar de incheckbalie om onze boardingpassen te halen. Dat ging gelukkig wat sneller, want die lagen al klaar voor ons. En op speciaal verzoek ook met stoelen bij de nooduitgang. De eerste hobbel hadden we gehad, op naar de volgende. Dat was de paspoortcontrole. Hiervoor moesten we aansluiten in een wachtrij met van de Amerikaanse poortjes. Voor die wachtrij werd onze handbagage gecontroleerd. Er werd niets gezegd over het feit dat we ieder een handtas hadden en ook nog een kleine trolley en ook over mijn schaal werd niets gezegd. Wel werd de kleine trolley even op gewicht gecontroleerd. Gelukkig had ik geen bagage meer overgeheveld dus. We konden verder in de rij zonder opmerkingen. En in een wachtrij sluit Iedereen netjes achter aan, toch? Nee hoor, hier niet. Als we uit Amerika terugkomen verzuchten we altijd dat we weer moeten wennen aan de Nederlandse voordringersmentaliteit, maar in Marokko kan het nog veel erger. Ongelooflijk gewoon, wat een onbeschoft gedoe. Uiteindelijk gaf ik het maar op met mensen aanspreken. Het zijn vooral de mannen die zich zo gedragen valt me op, zouden die het idee hebben dat ze een streepje voor hebben op vrouwen? Als dat zo is zou ik ze graag een kopje kleiner maken.

In de wachtrij hebben we weer een formuliertje moeten invullen daat we ook bij aankomst en later in elk hotel moesten invullen, ik heb het idee dat ergens in Marokko een administrateur zit die precies bijhoudt waar iedere buitenlander zit. Een enorme bureaucratie. Ze willen weten waar je vandaan komt en waar je heengaat en zelfs wat je beroep is. Grappig toch? Als we door de paspoortcontrole heen zijn komt opnieuw de bagagescanner, maar hier in Marokko mag alles gewoon in de handbagage blijven. We zien zelfs mensen met flessen water van 1,5 liter gewoon door de beveiliging komen. De laptop mag in de tas blijven, de vloeistoffen ook. Gek toch? Maar goed, ik klaag niet, want het scheelt een hoop gedoe. 

En dan mogen we eindelijk even zitten. Niet zo lang, want we zijn precies op tijd voor het boarden. Deze keer zijn de stoelen wel vastgelegd, dus we hoeven niet per sé gelijk in te stappen. Nu laat het boarden ook nog even op zich wachten, en al die tijd genieten we van een circus dat zich een balie verder afspeelt met 2 mannen die niet mee mogen met de vlucht. Het boarden begin uiteindelijk pas een half uur later, maar de vertraging wordt uiteindelijk beperkt tot een kwartier. We zitten prima allebei, niet naast elkaar, het gangpad zit ertussen, maar wel bij de nooduitgang. Mijn grote Marokkaanse schaal heb ik zonder problemen als handbagage mee kunnen nemen en wordt door de stewardess achter in het vliegtuig geparkeerd achter de laatste rij stoelen. Die krijg ik aan het einde van de vlucht weer terug. De stoel naast mij is nog vrij, en dat is wel handig voor het parkeren van wat spulletjes. Dit vliegtuig heeft namelijk geen opbergruimte in de stoel voor je. Of na jou, preccies genoeg ruimte voor 1 tijdschrift, maar de iPad past er niet in. En dat ligt niet aan deze rij bij de nooduitgang, elke andere rij is namelijk precies hetzelfde. Ik heb dit nog nooit gezien. 

De vlucht verloopt soepel. Ik vermaak me met een spelletje op de iPad, het schrijven van de weblog en ik lees nog wat op de e-reader. De tijd vliegt voorbij. In minder dan 3 uur zijn we in Charleroi en daar loopt alles verder soepeltjes. We moeten natuurlijk weer door de paspoortcontrole, de bagage is er ook in no time, we moeten alleen een half uurtje wachten op de shuttle van het hotel om ons terug te brengen naar de auto. Jammer, we hadden de vorige net gemist. We drinken wat in een barretje en dan is de shuttle er ook. Binnen 10 minuten zitten we dan in de auto onderweg naar huis. En die rit verloopt dus niet zo soepel als gehoopt, het verkeer in België zit tegen en ook de omleiding dwars door Antwerpen bleek geen goed idee te zijn. We hebben inmiddels 1,5 uur vertraging opgelopen op een rit van oorspronkelijk 2 uur, maar over 5 minuutjes zijn we er dan eindelijk. In Vught wel te verstaan, het eerste deel van de auto-etappe zit er dan op. En daar kan ik eindelijk Peter weer in mijn armen sluiten. Die heb ik gemist! Ik heb hem juist al even telefonisch gesproken, en wat was het heerlijk om zijn stem weer even te horen. Bijna thuis dus.

De live-weblog eindigt hier, maar ik zal wel nog laten weten wanneer de foto's beschikbaar zijn op mijn fotosite, voor diegenen die nog wat uitgebreider willen genieten van alle kleuren die ik deze reis tegenkwam. Bedankt voor het meelezen allemaal, en bedankt voor de reacties!