Marokko, here we come!

Het zal ergens eind december zijn geweest dat ik mijn mail een aanbieding vond van Groupon voor een stedentrip naar St. Petersburg. Dat leek een leuk uitje samen met mijn vriendin Natasja; ik moest aan haar denken omdat we eerder al eens het plan hadden een reis te maken naar Moskou en St. Petersburg met z'n tweetjes. Die plannen zijn toen weer gesneuveld, toen we datzelfde jaar naar Amerika gingen samen met Peter, mijn man. Na wat snel overleg besloten we geen gebruik te maken van deze mooie groupon-aanbieding, omdat we toch ook wel graag Moskou willen zien, en daar zou het dan vast niet meer van komen. Maar het plan om met z'n tweetjes een reis te maken bleef wel door de gedachten spoken.

Al eerder hadden we plannen om met z'n tweetjes te reizen, maar nooit is het er van gekomen, om allerlei redenen. Of we gingen uiteindelijk toch met z'n drieën, of er kwam iets anders tussen. Zo stonden Laos, Cambodja en Vietnam op de planning, en ook Schotland is al eens de revue gepasseerd. Het moest er nu dan toch maar eens van komen, toch? Peter vond het een uitstekend idee, zijn reisbehoefte is minder groot dan die van mij. En ook Natasja was ervoor te porren en zo besloten we ergens in januari dat het dit jaar zou moeten gebeuren.

Al snel hadden we een shortlist met mogelijkheden, en bijna net zo snel hebben we de periode gekozen: de meivakantie. Een handige periode omdat die enkele feestdagen bevat, en dat geeft zowel Peter als Natasja de mogelijkheden om efficiënt om te gaan met hun vrije dagen op het werk. Want ondanks dat Peter niet meegaat, moet hij het thuisfront natuurlijk wel verzorgen. En met beperkte verlofdagen kun je zo dus gemakkelijk 2 weken vrij zijn.

De shortlist was divers maar niet te lang: natuurlijk stond een reis naar Moskou en St. Petersburg op de lijst, maar die viel ook als eerste weer af. We hadden immers bepaald dat we 2 weken op reis willen, en dat vinden we te lang voor die bestemming. Jordanië stond ook op de lijst,  in combinatie met Israël, maar dat viel uiteindelijk af door de grensperikelen waarover had gelezen in verschillende reisverslagen. En voor Jordanië alleen lijkt 1 week meer dan genoeg. Een cruise op de Baltische zee maakte ons ook heel enthousiast, maar is uiteindelijk toch afgevallen vanwege de lage temperaturen en het risico op slecht weer in die periode. Maar wel hebben we afgesproken ooit een mooie cruise te maken langs de kust van Noorwegen met de Hurtigruten.

En wat werd het dan wel? Juist, de titel verklapt het al: Marokko! Eerst twijfelden we over deze bestemming, met name vanwege de vele negatieve reacties die we kregen. Maar die vielen uiteindelijk weg tegen alle positieve dingen die we ook hoorden over het land. Na alle voorbereidingen tot nu kan ik wel zeggen dat het land een grote diversiteit te bieden heeft aan landschappen, cultuur, eten, winkelen en steden. Dus, Marokko, here we come!

We begonnen met het maken van een globale reisplanning, en daaruit leerden we dat we toch iets meer tijd nodig hadden dan 2 weken om dat te doen en te zien dat op ons verlanglijstje stond. Gelukkig was dat gemakkelijk te regelen. Daarna boekten we de vliegtickets bij Jetairfly en een huurauto bij Sunny Cars. Toen dat vastlag konden we de finetuning doen en de hotels gaan vastleggen. En daar hebben we afgelopen weekend de laatste hand aan gelegd. Alles is nu geboekt, alleen het roadbook is nog in de maak.

Op zaterdag 27 april rijden we eerst naar Hotel Van der Valk in Charleroi. Daar overnachten we voor vertrek. De nacht zal heel kort zijn, want op 28 april vliegen we al om 06.30h rechtstreeks naar Tanger vanuit Charleroi. Gelukkig is het een klein vliegveld, dus we hoeven vast niet veel tijd te rekenen voor het inchecken.

Omdat er ook 2 uur tijdverschil is met Marokko, komen we al bijna even vroeg aan in Tanger. Om precies te zijn 07.50h is dat gepland. In Tanger moeten we natuurlijk een visum regelen op het vliegveld en we halen er onze huurauto op bij Budget Rent A Car. We hebben een Citroën C3 gereserveerd, ik ben benieuwd welke we zullen meekrijgen.

Tanger zelf zullen we niet verkennen. We rijden meteen richting het Rif gebergte, onderweg naar Chefchaouen. Dat is een schattig plaatsje met een prachtige blauw-witte medina, en onze eerste verblijfplaats in Marokko. We hopen op mooie uitzichten in de bergen en we plannen onderweg een stop en een wandeling bij Cascades d'Akchour, een natuurpark met een mooie waterval. Als we daar tenminste nog de puf voor hebben met het vroege vertrek en een korte nacht slaap. In Chefchaouen verblijven we 2 nachten in het Lina Ryad & Spa, een heerlijk luxueus en gloednieuw hotel, we hebben dus genoeg tijd om te genieten van deze bijzondere plek.

Na Chefchaouen rijden we via de meest zuidelijk gelegen Romeinse nederzetting, Volubilis, naar Meknès, één van de koningssteden van Marokko. Als er voldoende tijd is bezoeken we ook nog Moulay Idriss, een bedevaartsplaats voor de islamitische Marokkanen. In Meknès verblijven we 1 nacht in Riad Yacout, in het hart van de medina.

Vanuit Meknès gaat de reis verder naar de nabij gelegen volgende koningsstad in het programma: Fès. Ook hier verblijven we in het hart van de medina, in Riad Adarissa, voor 3 nachten. Dat is best een uitdaging, als je weet dat Fès de grootste medina heeft van Marokko, deze medina volledig autovrij is -vervoer gaat per ezel- en dat er 300.000 mensen wonen. Hoe gaan we dat ooit vinden?

In Fès gaan we 1van de dagen op pad met een officiële gids die ons zal rondleiden door de medina om zo de mooiste en meest bijzondere plekjes te vinden. De tweede dag zullen we op eigen gelegenheid op pad gaan.

Het vertrek uit Fès zal vroeg op de dag zijn, aangezien we een lange reis voor de boeg hebben naar de woestijn Erg Chebbi, onderdeel van de Sahara. Bijna 500km leggen we dan af, deels door de bergen en deels door de Ziz oase. Onderweg zullen we proberen om berberaapjes te spotten in de buurt van Azrou, en uiteraard zullen er ook in de Ziz oase stops worden gemaakt om mooie plaatjes te schieten.

Naar verwachting zullen we laat in de middag arriveren in Merzouga, waar we de eerste nacht verblijven in Kasbah Hotel Mohayut. Na het ontbijt de volgende ochtend worden we opgehaald voor een excursie in een 4x4 door de woestijn waar we onder begeleiding van een gids enkele mooie plekken zullen bezoeken. Zo staat er een oase in de woestijn op het programma, een groot meer waar in het voorjaar wilde flamingo's kunnen worden gespot, en ook zullen we een bezoek brengen aan het stadje Khamlia waar de "black people" wonen, een van oorsprong Sudanse stam. Hier zullen we genieten van inheemse muziek en natuurlijk een kopje marokkaanse thee. Ergens in de middag zullen we lunchen in het hotel, en rond 15.00h stappen we opnieuw in de 4x4.

De tweede nacht zullen we namelijk doorbrengen in Dune Luxury Camp, een kamp naar voorbeeld van de Toeareg nomaden, midden in de woestijn. Dit kamp moet uniek zijn in zijn soort, in vergelijking met de vele andere toeristische kampen, en ook de ligging is anders. Dit kamp belooft ons een mooi contrast tussen de zwarte woestijn en de rode zandduinen. Geen idee wat ik me daarbij moet voorstellen, maar we zullen het meemaken. Onderweg naar het kamp maken we stops op panoramische plekjes voor het maken van foto's, en ook zullen we genieten van de zonsondergang en zonsopgang in de woestijn. Wat een ervaring zal dat zijn! Uiteraard mag ook een ritje op de kameel niet ontbreken, die ons bovenop de duinen zal brengen voor een groots uitzicht. En we hopen ook de Melkweg te kunnen zien als de zon achter de duinen is gezakt en het zwart van de nacht ons zal omringen.

Na het zonsopgang en het ontbijt in de woestijn gaan we per 4x4 weer terug naar Merzouga. Hier halen we de bagage weer op in het hotel en mogen we gebruik maken van een douche. Daarna vervolgen we onze route door Marokko met de Kasbah route. Via de Todra kloof rijden we naar Boumalne Dadès, een dorpje in de Dadelvallei. Hier brengen we 1 nacht door in het hotel Xaluxa Boumalene Dades, een heerlijk luxe hotel waar we het stof kunnen afwassen.

Na de Dadelvallei vervolgen we de Kasbah route naar Tisselday, een klein dorpje ten noorden van Ouarzazate, waar we 2 nachten verblijven in Irocha. We zullen eerst een stop maken in El-Kelâa M'Gouna, oftewel het rozenstadje. In mei is hier altijd een groot rozenfestival, en dus zijn we mooi op tijd om dat te bekijken. Ouarzazate is de volgende stop onderweg, hier willen we een kijkje nemen bij de Atlas Film Studios, de Marokkaanse tegenhanger van Hollywood. Menig beroemde film is hier opgenomen. Ook is de Taouirt Kasbah in deze plaats een bezichtiging waard. En als laatste zullen we Ait-Ben-Haddou passeren, de beroemdste kasbah van Marokko, te zien in veel beroemde films zoals in Lawrence of Arabia.

De volgende dag staat nog volledig open. Als we nog niet genoeg hebben van de omgeving kunnen we met de auto erop uit en de Fint oase bezoeken, eventueel met de Tifoultoute kasbah. En als we willen relaxen en bijkomen van alle indrukken parkeren we ons met een boek aan het zwembad. Zelfs een kookworkshop hoort tot de mogelijkheden hier. Wat zal het worden?

Na Irocha gaan we op pad naar Marrakech, de laatste koningsstad op het programma deze reis. De route zal ons al slingerend voeren dwars door de hoge Atlas, maar een mooie beloning wacht op ons. Dankzij Natasja kunnen we namelijk verblijven in een heel luxe resort van Hapimag, een organisatie die vooral in Europa vele mooie vakantieresorts heeft gebouwd voor haar aandeelhouders. Omdat Natasja een aandeel bezit, kunnen we hier dus terecht. Heerlijk wentelen in luxe! Het resort ligt buiten de drukke stad, maar heeft een gratis shuttle service naar de stad. We verblijven er 4 nachten. Uiteraard zullen we tijd nemen om de stad te verkennen, maar we hebben ook een dagtrip gepland naar Cascades d'Ouzoud, de hoogste watervallen van Marokko.

Na ons verblijf in Marrakech is het weer bijna tijd om naar huis te gaan. We rijden naar Casablanca, waar we voor de laatste nacht onze intrek nemen in Hotel Club Val d'Anfa. In Casablanca willen we alleen graag de Hassan II Moskee bekijken, één van de grootste moskeeën ter wereld en de enige moskee in Marokko die ook niet-islamitische bezoekers toelaat. Verder willen we er nog graag shoppen in de grootste shopping mall van heel Afrika en sushi eten, een traditie die we volhouden in elke grote stad als we op reis zijn.

Na de laatste nacht hebben we ruim de tijd om in te pakken en op pad te gaan naar het vliegveld. We vertrekken pas in de middag, dus geen halve nachten ter afsluiting van de reis. Om 19.00h zullen we naar verwachting weer landen in Charleroi.

Uiteraard ga ik proberen om verslag te doen van onze reis, als de tijd dat toelaat tenminste. Reizen jullie met ons mee?



Grotere kaart weergeven

Roadbook klaar!

Als planner in hart en nieren, maak ik voor elke rondreis een uitgebreid roadbook voor de trip. Ik vind het heerlijk om voor te bereiden, omdat het de voorpret verhoogt. Ik surf op internet, zoek naar tips en adviezen, lees reisverslagen van andere reizigers, en ik lees de reisgidsen door. De dingen die ons aanspreken filter ik eruit en neem ik op in het roadbook. Ik vul de informatie aan met adressen als ik die kan vinden, markeer de plekken op een kaartje van google maps, en ik schrijf de openingstijden en entreegelden op in het roadbook, als die informatie beschikbaar is tenminste.

Tijdens de reis vind ik het fijn om een overzicht te hebben van datgene dat we hebben vastgelegd, maar ook de opties die we tijdens de dagen hebben. Het roadbook is niet bedoeld als een rigide tijdsschema, maar het is een combinatie van mogelijkheden waaruit we kunnen kiezen aangevuld met de boekingen die we hebben gemaakt. Zo hebben jullie in mijn vorige post gelezen dat we een excursie hebben geboekt voor de woestijn, inclusief een overnachting in een woestijnkamp. Dat ligt vast en dus is er weinig meer te kiezen. Maar voor een stad bijvoorbeeld, zoals Fès en Marrakech, heb ik ook een opsomming gemaakt van bezienswaardigheden en andere opties die wij interessant vinden. Dat is een lijst om uit te kiezen op de dagen dat we er zijn. Net als een opsomming van reisdagen met mogelijke stopplaatsen. Niet alle stops hoeven we te maken, maar het kan natuurlijk wel. Het is toch heerlijk om een overzicht te hebben van leuke restaurantjes onderweg met een mooi uitzicht op het terras? Of om te weten welke route je moet nemen om optimaal te genieten van het natuurschoon?

Voor onze Marokko trip is het roadbook ook weer klaar. Voor de nieuwsgierigen onder ons: klik hier om het roadbook te downloaden en openen op je eigen computer. Hebben jullie nog aanvullende tips en adviezen: laat een berichtje achter!

In dat roadbook neem ik ook de kaartjes op van alle steden en routes. Die maak ik met Google maps, wat ik echt een fantastische website vind. Vooral de kaartjes met de bezienswaardigheden in de steden vind ik geweldig. Ik begin bij het plannen van de reis altijd met het maken van een hoofdkaart van het land, waarop ik alle bezienswaardige plekken markeer. Later filter ik daar de route uit, en als de route klaar is en ik met het roadbook begin, maak ik detailkaarten van alle steden met daarin de bezienswaardige plekken. Als je onderstaande kaartjes opent in een grotere weergave, kun je voor elk kaartje met de muis klikken op elke bezienswaardigheid om te zien wat het precies is. Ik vind het reuzehandig en dus deel ik het graag met andere reizigers.

En intussen blijven we hier aftellen natuurlijk! Over 8 weken hebben we onze eerste dag in Marokka al erop zitten. Ik heb er waanzinnig veel zin in. 

Marokko

Marokko weergeven op een grotere kaart

Chefchaouen

Chefchaouen weergeven op een grotere kaart

Meknès

Meknès weergeven op een grotere kaart

Fès

Fez weergeven op een grotere kaart

Marrakech

Marrakech weergeven op een grotere kaart

Casablanca

Casablanca weergeven op een grotere kaart

Afscheid van thuis

Zo, de eerste vakantiedag zit er al op. We hebben weliswaar nog niets gezien van Marokko, dat komt morgen pas, maar we zijn wel al in het buitenland. In België om precies te zijn, en hier spreken ze ook Frans en ziet het er allemaal heel anders uit als thuis.

Vanochtend begon de dag met koffers inpakken, een groot deel had ik gisteren al verzameld, maar vandaag moesten de puntjes nog op de i. En omdat ik toch tijd genoeg had, kon ik dat doen op mijn ooiedooie gemakkie. De selectie van kleding om mee te nemen was nog best lastig, want wat heb je allemaal nodig? We gaan zoveel verschillende dingen doen, en het weer is ook niet overal hetzelfde. De eerste dagen zullen mogelijk zelfs nat en waarschijnlijk zelfs koud zijn met 14-15 graden, maar daarna loopt het gelukkig snel op. En in de woestijn zal het zelfs heel warm zijn vermoed ik. De temperatuur loopt dus wel geleidelijk op, dat is wel lekker om eraan te wennen, maar lastig voor de garderobe. Maar goed, ik ben eruit gekomen.

Rond 2 uur stapten we in de auto naar Vught, waar Natasja woont. Peter bracht me weg. Maar niet zonder eerst uitgebreid afscheid te nemen van mijn dierbare hondjes. Alsof ze het konden voelen ploften ze allebei dicht tegen me aan op de bank toen het zover was, wat een heerlijke knuffels zijn het toch.



In Vught hebben we nog even gestoeid met het gewicht van de bagage en handbagage, en nog wat spulletjes herverdeeld. Omdat we toch wat overgewicht hadden hebben we nog gebeld met Jetairfly om alvast wat extra kilo's aan te schaffen, dat is vooraf namelijk veel goedkoper, maar dat bleek niet meer te kunnen. Blijkbaar moet je dan voor 12 uur bellen, en dat was ons niet verteld, en staat ook nergens op de website. Die strijd moeten we morgen bij het inchecken dus nog maar eens voeren.

Daarna zijn we met z'n drietjes lekker gaan eten bij een eetcafé in Waalwijk. Peter had een carpaccio en spare ribs, Natasja soep en een salade, en ik heb gesmuld van een bouillon en een heerlijke kalfsoester met een aantal zeer smakelijke bijgerechten van warme groenten.

En toen was het tijd om afscheid te nemen van Peter. Hij heeft ook vakantie, maar die brengt hij thuis door met de hondjes. We moeten het dus even zonder elkaar stellen de komende weken, en dat zal best wel wennen zijn. Ik ben benieuwd hoe dat bevalt. We zijn wel vaker apart van elkaar geweest, ook wel enkele weken, maar dat was meestal vanwege werk. Nu ga ik zonder hem op vakantie, en dat heb ik nog niet zo vaak gedaan, en zeker niet voor 2,5 week. Maar hoe dan ook, vermaken zal ik me zeker ook met Natasja. Ik ben wel al vaker met Natasja op vakantie geweest, maar dan was Peter er ook bij.

Toen Peter ons weer had gedropt in Vught hebben we de koffers ingeladen en zijn we naar Charleroi gereden. De rit verliep vlot en probleemloos, en even na 8-en waren we in het hotel. Daar hadden we natuurlijk weer discussie, want volgens mij had ik de park, sleep, fly optie geboekt, maar volgens de receptionist niet. En dus kost ons dat weer extra geld. We zijn nog niet eens in Marokko en het geld wordt ons al uit de zakken geklopt. Ik voelde me enigzins opgelicht, maar ik moet toegeven dat het op de bevestiging van booking.com ook niet duidelijk vermeld stond. En zin in ruzie maken had ik ook niet, bovendien ben ik daar helemaal niet goed in als ik dat in het Frans moet doen.

Omdat we onderweg maar steeds geen McDonalds tegenkwamen, zijn we nog even het centrum ingereden voor een ijsje, en daarna hebben we snel wat drinken gehaald bij het tankstation. En terug op onze kamer hebben we ons gereed gemaakt voor de nacht. We moeten er namelijk al heel vroeg weer uit, want de shuttle vertrekt al om 4 uur. Pffff....dat wordt een korte nacht. Welterusten dus maar!

Zondag 28 april: Onderweg naar Tanger

De wekker zal vroeg afgaan vandaag, we moeten al om 4 uur de shuttle hebben naar het vliegveld. Maar toch zal ik hem niet horen, want door onrust ben ik vannacht bijna ieder uur wakker. Om 3 uur moet ik ook naar de wc, en dan durf ik niet meer te gaan slapen. In plaats daarvan lees ik even de mail op de telefoon en ga me dan maar aankleden. Natasja volgt niet zo heel veel later, ook zij heeft onrustig geslapen vannacht.

Om kwart voor 4 checken we uit en we zijn als eersten aanwezig bij de shuttle. Ik heb een paar knopen in mijn maag, op de een of andere manier ben ik altijd gespannen bij een vliegreis. Niet voor het vliegen zelf, maar alle poespas die eraan vooraf gaat kan ik missen als kiespijn. UIt ervaring weet ik dat die spanning van me afglijdt als ik in het vliegtuig zit, daar kijk ik dus naar uit. Het is maar goed dat we zo vroeg bij de shuttle zijn blijkt later, want de bus zit uiteindelijk hartstikke vol en sommige gasten moeten wachten tot de volgende. In een kwartiertje zijn we bij het vliegveld, waar het relatief rustig is, we kunnen gelijk bij de ingang terecht aan de incheckbalie zonder wachtenden. Daar hebben we vervolgens discussie over het overgewicht, dat hier zelfs nog iets meer is dan we gisteren hebben gewogen. Die electronische handweegschalen zijn een stuk preciezer blijkt dus, goed om te weten dat er geen marge meer is. We vertellen de grondsteward over ons telefoongesprek en hij gaat voor ons bellen, helaas zonder resultaat. Nu krijgen we het verhaal dat we dat 4 uur vantevoren moeten regelen, en dat is dus nu te laat. Ik heb er zo'n hekel aan als de verhalen allemaal anders zijn, er fouten worden gemaakt in de communicatie en ik ervoor moet opdraaien. Maar daarvoor zijn ze niet ontvankelijk. Ook bij de aparte balie van Jetairfly krijgen we geen gelijk, we moeten het volle pond betalen en we krijgen een klachtenformulier mee om ons beklag te doen. Grrrr......

Inmiddels is het behoorlijk druk geworden op het vliegveld, we moeten manoevreren door de mensenmasse om terug bij de incheckbalie te komen. Volgens mij hebben ze zojuist enkele busladingen leeggelaten hier. Ik lever alsnog mijn koffer in we besluiten het overgewicht dan maar te accepteren, hoewel de grondsteward ons aanbiedt om nog bagage over te hevelen naar de handbagage. Daar kiezen we toch niet voor, omdat hij ons niet kan garanderen dat er later bij de gate niet moeilijk over gedaan wordt. Hij zegt dat het gewicht niet wordt gecontroleerd, maar over het aantal stuks kan hij niets garanderen. En 6kg is natuurlijk ook een heleboel bagage. Als ik mijn cabinekoffertje vol stop daarmee, kan mijn handtas met fotogerief er niet meer bij. Bovendien weet ik ook niet zo snel wat ik dan moet overhevelen met zoveel gewicht. Mijn toilettas is wel heel zwaar, maar bevat ook veel vloeistoffen en dat is niet toegestaan in de handbagage. Dan maar niet. Ik haal er wat kleine dingen uit om het overgewicht van 6kg voor beide koffers terug te brengen naar 5, omdat we gisteren ook telefonisch hebben aangegeven dat we 5kg nodig zouden hebben. En ik wil achteraf bij het behandelen van mijn klacht niet dat ook nog moeten uitleggen. Onze correspondie en telefonische communicatie wordt namelijk vastgelegd in ons dossier hebben we eerder al gemerkt.

Nu was  Natasja's koffer was de eerste keer al op de band gegaan en die had 1kg overgewicht. Mijn koffer heeft na mijn actie nog 4 kg overgewicht, samen dus 5. Groot is dan ook mijn verbazing als we uiteindelijk maar moeten betalen voor 4kg, terwijl ik eerder al eens vriendelijk gevraagd had of hij niet coulant wilde zijn en die ene kilo van Natasja's koffer wilde kwijtschelden. Toen ik het vroeg was het niet mogelijk. Begrijpen doe ik het niet, maar discussie voer ik ook niet meer. Het is wel goed zo. We hebben afgesproken dat we onze pret niet laten bederven door dit soort praktijken.

Als de koffer is ingecheckt begeven we ons naar de balie waar we kunnen betalen, daar moeten we nog even wachten voordat het loket opent, maar gelukkig niet heel lang. En dan is het ook in een zucht gepiept. De volgende stap is de veiligheidscontrole. Hier moeten we eerst onze instapkaart laten zien, en dan kunnen we aansluiten in de rij voor de bagagescanners. Natuurlijk moeten we de electronica uit de tas halen, en de vloeistoffen, maar we vergeten allebei de e-reader. Natuurlijk moeten de tassen dan nog eens apart gecontroleerd, we zijn dus wel even bezig hier. Uiteindelijk mogen we alles meenemen, zelfs het schaartje dat in de EHBO set zit die ik net heb overgeheveld van de ruimbagage naar de handbagage mag gewoon mee, die wordt niet opgemerkt.

Na deze verhandeling komen we in een kleine hal met wat winkeltjes. Hier kopen we voor ons ieder 2 flesjes water en daar zit volgens mij goud in verwerkt, want die kosten maar liefst 13,20 euro samen. Van de verbazing vergeten we helemaal om nog wat eten te kopen en met een lege maag lopen we door de paspoortcontrole. Daarna zijn we bij de gate, en dan voelen we pas onze magen knorren. Te laat om nog iets kopen.

Om kwart over 5 zijn we al bij de gate, en terwijl daar iedereen netjes zit te wachten posteren wij ons als eersten in de rij. Er zijn namelijk geen stoelen toegekend, en we willen graag lekker zitten. En als 1 schaap over de dam is volgt de rest vanzelf, de rij vult zich al snel aan. We geven nog een show weg met het opnieuw inrichten van onze handbagage, zodat de handtas in de cabinekoffer past. Je mag nameijk maar 1 stuks meenemen, en daar lijken ze heel strikt in te zijn. We hebben natuurlijk niet deze voorrangspositie ingenomen om hem bij het boarden weer kwijt te raken omdat ze zeuren over onze bagage.

Het boarden begint om 6 uur, en ik ben als eerste in het vliegtuig. Ik kies een stoel op de 1e rij achter de bulk head, met lekker veel beenruimte. Dat is mazzel hebben! Tenminste, dat denken we...... Die mazzel duurt niet zo lang, want als iedereen is ingestapt wordt ons gevraagd door de stewardess om te verkassen. Er moet namelijk nog een mevrouw instappen in een rolstoel. Dat is geen probleem, want naast ons is nog een stoel vrij, maar de zoon van die mevrouw beweert dat hij haar begeleider is en wil per sé naast haar zitten. Aan de andere kant van het gangpad gebeurde 5 minuten eerder exact hetzelfde, en toen zeiden we al verbaasd tegen elkaar dat we dat echt belachelijk vonden. En niet omdat we die mensen geen plek gunnen op de 1e rij, natuurlijk wel, maar logistiek gezien niet handig. Je laat iedereen zijn eigen stoel kiezen, het vliegtuig is vol, en gaat vervolgens mensen op de 1e rij vragen om te verkassen. Duh, daarvoor hadden we niet 3 kwartier in de rij gestaan om als eersten in het vliegtuig te zijn.

We spraken onze verbazing daarover ook uit tegen de stewardess, en de zoon van die mevrouw steek meteen nogal agressief van wal tegen ons. Pfffff.......Onze opmerking had niets met hem te maken, maar wel met de organisatie van Jetairfly. Dat kan beslist beter, en bij andere maatschappijen hebben we dat ook heel anders meegemaakt. Maar de stewardess regelt voor ons vervolgens stoelen bij de nooduitgang in het midden van het vliegtuig, en dat is ook prima! Daar hebben we lekker veel ruimte ook.

Vlak voordat de deuren dichtgaan komt er nog een handjevol mensen binnendruppelen, waaronder een gezin van 5. Moeders vraagt of ze nog ergens bij elkaar kunnen zitten, en wij kijken elkaar verbaasd aan. Waarom kom je dan zo laat? Dat bleek later wel een verklaring te hebben. Als het gezin eindelijk een plekje heeft met 3 kleine kinderen, schuin achter ons, horen we moeders vertellen dat haar man vliegangst heeft, dat verklaart waarom hij zo statisch is. Maar zij is echt een geboren moeder, heel flexibel, ze laat zich niet opjagen en regelt alles in haar eigen tempo. Ik bied aan om hun tassen in het bagagevak op te bergen, want ik zie het niet zo soepel verlopen. En even later raken we met elkaar in gesprek. Zij zouden vandaag eigenlijk op vakantie met vrienden, maar die moesten uiteindelijk weer huiswaarts keren omdat hun kinderen geen eigen paspoort hadden. Dat had dus veel tijd gekost, en dat verklaarde hun late aankomst in het vliegtuig. Ik had veel bewondering voor de vrouw die zich absoluut niet gek liet maken en gekscherend vertelde dat ze vandaag niet 3 maar 4 kinderen had. Na het opstijgen hebben we nog lang gekletst, ze bleek namelijk reisleidster te zijn geweest en was al heel vaak in Marokko geweest. Ze gaf ons nog vele tips en adviezen die we welkom aanvaarden. Het was een gezellige vlucht dus, die snel voorbij ging.

Honger hebben we uiteindelijk ook niet hoeven lijden, want in het vliegtuig konden we nog wat kleine etenswaren kopen. Met een croissantje en een twix was de maag toch even gestild. Niet voor lang overigens, althans de mijne, want die sloeg daarna flink op hol en daar heb ik nog de hele dag last van gehad. Maar goed, bijzaken moet je van hoofdzaken onderscheiden. De vlucht verliep soepel en vlot, en na ongeveer 2,5 uur waren we in Tanger. Sneller dan verwacht. Groot was onze verbazing toen we hoorden hoe laat het was, het tijdverschil bleek niet 2 uur te zijn, maar 1 uur. Marokko doet dus toch aan de zomertijd, en om precies te zijn vanaf vandaag.

Na aankomst moesten we aanschuiven in de rij voor het visum, dat duurde even. Onze koffers hebben aardig wat rondjes gedraaid op de band voordat we ze konden verzamelen. Het goede nieuws was natuurlijk dat ze wel waren aangekomen. Altijd fijn! Vervolgens moesten de koffers nog eens door een bagagescanner en toen mochten we de piepleine aankomsthal in. Wat een schattig klein vliegveldje is het toch. In de aankomsthal zouden we volgens de informatie van Sunny Cars worden opgewacht door iemand van Budget Rent-a-Car, maar we konden natuurlijk niemand vinden. Wel was er ergens in de hoek een onbemand kantoortje, met een briefje en een telefoonnummer dat we konden bellen. Niet zo handig met een mobiele telefoon. Natasja heeft geregeld dat bij één van de andere balies werd gebeld voor ons, en toen moesten we 5-10 minuten wachten. Dat deden we dus ook netjes, in de aankomsthal zoals ons door Sunny Cars werd verteld.

Toen de tijd maar bleef verstrijken keek Natasja naar het hokje en zag daar tot haar verbazing 2 mannen bezig. En daar konden we dus terecht. Lekker duidelijk. NIet dus, en zeker niet zoals is uitgelegd. En ik heb er 2 keer contact over gehad met Sunny Cars, eenmaal per mail en eenmaal per telefoon, omdat ik van anderen al hoorde dat er wel een balie in de aankomsthal zou moeten zijn. Maar dat was volgens Sunny Cars toch echt niet zo. Als we thuis zijn toch maar even onze ervaringen doorgeven, zodat ze daar in de toekomst rekening mee kunnen houden.

De afhandeling van papieren ging soepel, de kosten zoals voorspeld en de auto stond buiten op de parkeerplaats te wachten. Een renault met een onbekende typering, moeten we nog even nakijken, maar wel lekker ruim. We hadden een Citroen C3 klasse gehuurd, maar deze ligt toch wel een klasse hoger, in de Ford Focus categorie. Prima! De koffers passen mooi in de kofferbak. We inspecteren de auto die vol zit met krassen en deuken en laten alles netjes aantekenen op het formulier. De medewerker is vriendelijk en geduldig. Als we alle handtekeningen hebben gezet installeren we ons, de TomTom wordt aangeslingerd en we gaan op weg naar Chefchaouen, onze eerste overnachtingsplaats. Het Marokkaanse avontuur kan beginnen!

Zondag 28 april: Door naar Chefchaouen

Bij vertrek op het vliegveld van Tanger kozen we het stadscentrum van Chefchaouen als bestemming. Het adres van het hotel is onvindbaar in de TomTom, maar dat is ook niet vreemd als het midden in de Medina ligt. We besluiten om te gaan rijden en onderweg beslissen we wel wat we wel en niet zullen doen.

Na een half uurtje rijden of zo zien we de kust en we buigen af, we menen dan in Tétouan te zijn, maar later blijkt dat toch anders. TomTom heeft ons op het verkeerde been gezet, en ik ben met de kaart in mijn hand in verwarring. We komen uit bij een grote havenplaats met de nodige veerboten en andere grote schepen. De weg ernaartoe ligt vol met rotondes en bij elke rotonde staat een politieagent. We zien onderweg sowieso veel controleposten, het is uitkijken geblazen met de snelheid. De auto heeft helaas ook geen cruise control, dat is wel jammer. Natasja loodst ons kundig langs alle posten, we mogen overal doorrijden gelukkig.

Vlakbij de haven zien we een restaurant op de borden met een vue panoramique, maar het uitzicht valt uiteindelijk wat tegen. We stappen er niet eens de auto voor uit. Het is prachtig blauw water, maar er zijn teveel storende elementen in beeld. Of we zijn gewoon verwend, dat kan ook. Het is dan pas 10 uur 's ochtends, maar het voelt alsof de dag al bijna ten einde is, maar als je zo vroeg op bent is dat ook niet vreemd natuurlijk. We keren om en vervolgen onze route. De TomTom laat ons dan bijna de hele route terugrijden, en dan ontdekken we dus dat hij ons eerst voor de gek gehouden heeft en ons verkeerd heeft laten rijden. Heel bizar. In plaats van Tétouan zaten we vlakbij Sebta. We hebben dus een behoorlijke omweg gemaakt. Maar goed, we moeten er ook even inkomen. De borden zijn allemaal in Arabisch en Frans, en beiden zijn net als Chinees voor ons, wat de oriëntatie niet ten goede komt natuurlijk. Maar na een tijdje herken ik zowaar plaatsen op de borden ook op de landkaart en dan kan ik aardig volgen waar we zijn. We rijden dan op de N2 richting onze eindbestemming.

Het landschap onderweg is niet heel erg bijzonder. Af en toe passeren we een klein dorpje met wat aftandse huizen, en vooral veel troep en rommel. De bergen zijn wel mooi, maar niet echt bijzonder. Hoe zuidelijker we komen, hoe mooier het wel wordt. Het weer is redelijk. Het is best zonnig, met veel bewolking ertussendoor, en af en toe een heel grijze wolk. De temperatuur is wel erg laag voor deze tijd van het jaar, het is maar zo'n 13-15 graden onderweg. Gelukkig merken we dat in de auto niet. Heel veel animo om ergens te stoppen hebben we ook niet. Het plan is om vlak voordat we in Chefchaouen zijn de afslag te nemen naar de kust, via die route kunnen we namelijk de Cascade d'Akchour bezoeken, een waterval. Maar de afslag gaat volledig aan ons voorbij, we zien er geen enkele en voordat we het weten rijden we het dorp in.

De adressen in Marokko zijn nogal onduidelijk, en vooral als je in de medina moet zijn is dat een ramp. Ik vraag me ernstig af hoe je in Marokko post kunt krijgen. Ook TomTom kent weinig specifieke adressen, maar ook geen hotels of andere punten, dat wordt dus een flinke zoektocht. We hebben wel een kaartje waarop het hotel is gemarkeerd, gemaakt met google maps, en we kiezen een strategie om zo dichtbij mogelijk te komen. Maar die strategie blijkt niet de goede. We belanden ergens in het dorp dat tegen de heuvel aan ligt in een doodlopende straat waar het verkeer hartstikke vast staat. Een goede oefening in geduld dus. Uiteindelijk is er een Marokkaans opaatje dat zich ermee bemoeit en dan komen we er toch weer weg.

We gaan op zoek naar de volgende strategie: een taxichauffeur vragen om aanwijzingen. Dat lukt prima, en hij dirigeert ons op het kaartje  naar een plek om te parkeren. We rijden weer door heuvelachtige nauwe straatjes en belanden op een pleintje, maar niemand kan ons vertellen waar het hotel ligt. We zien wel een telefoon, maar daarvoor heb je telefoonkaart nodig. Die hebben we niet en die wordt ook niet verkocht in het enigste winkeltje op dat plein. We keren dus maar om en gaan op zoek naar de stad. Daar zien we 2 politieagenten en die helpen ons. Nou ja, ze vertellen ons te parkeren, en dan maar te voet de medina in te lopen en mensen te vragen, want zij weten het ook niet.

Het idee om achter een taxichauffeur aan te rijden werkt ook niet, want taxi's mogen niet in de medine rijden. Dat kan niet eens in die nauwe steegjes. Met behulp van de politieagenten vind ik wel een winkel waar ik een telefoonkaart kan kopen, dat lijkt ons geen verkeerde aanschaf. We bedenken een nieuwe strategie: we zoeken een goed markeerpunt dat we kunnen uitleggen aan de telefoon en bellen daar naar het hotel met de vraag of ze ons aub willen ophalen. Zo gezegd, zo gedaan. We vinden weer een publieke telefoon, maar nu kun je er met contant geld betalen. Duh.... Gelukkig krijgen we hulp van de vriendelijke dame die in het kioskje werkt en zij helpt ons contact  te leggen met het hotel. Door het hotel worden we gedirigeerd naar de parkeerplaats bij een ander hotel, en daar beloven ze ons op te halen.

We houden een taxichauffeur aan om te vragen of hij voor ons uit wil rijden naar die parkeerplaats. Die chauffeur verstaat wel de naam van de plek waar ik heen wil, maar hij begrijp niet wat we willen. Hij geeft ons aanwijzingen, in het Frans, die ik weer niet begrijp. Al druk gebarend stopt er een andere taxichauffeur die ons wel begrijpt en ons in een paar minuten naar de juiste plek begeleidt. Hij wil er niet eens geld voor hebben, maar ik geef hem toch 10 Dhs, een klein bedrag voor een grote service. Met hulp parkeren we de auto op de veel te kleine en volle parkeerplaats, als we hier ook maar weer vandaan komen. Maar die uitdaging volgt later....Op de parkeerplaats worden we gelijk aangesproken door de heren die ons naar het hotel zullen brengen, en zij dragen ook onze koffers. Gelukkig maar, want het blijkt een flinke klim door steile steegjes en trappen. Na 5 minuten zijn we er dan, en we worden meteen bevangen door de pracht van het gebouw. Wat een pareltje! Een mooie beloning van een zoektocht die anderhalf uur geduurd heeft. De lobby van het gebouw is echt prachtig, en de ligging ook,

We worden ontvangen met heerlijke muntthee terwijl we worden ingecheckt. De bagage wordt naar onze kamer gebracht en we krijgen een rondleiding door het gebouw voordat we naar onze kamer gaan. Die is prachtig! Het uitzicht is ook fantastisch, maar ook de kamer is ontzettend mooi en luxe. We zitten op de 2e verdieping en kijken over het dorp uit, beter kan niet. Hier moeten we natuurlijk even van genieten. We nemen dan ook even de tijd om onze spullen en koffers opnieuw te arrangeren, en we ploffen neer in onze zithoek met de iPad en telefoon. Heerlijk is dat!
 
 
Maar de magen knorren ook weer, en natuurlijk willen we ook nog wat zien van het dorpje. We komen weer in beweging en lopen het dorp in, op zoek naar het plein bij de kasbah. Hier zouden de meeste restaurantjes liggen. Een adres vinden in de medina is zo goed als onmogelijk volgens mij, dus we zoeken een plekje uit dat ons aanspreekt. Tijdens de wandeling hebben we al genoten van het prachtige blauw-witte dorpje, het heeft ontzettend veel sfeer en gezelligheid, er is veel leven op straat ook. Dit is echt genieten! Ik ben zo blij dat we hiernaartoe gekomen zijn. Precies wat ik dacht. En ook niets van rommel of troep zoals we vandaag eerder onderweg hebben gezien, de sfeer is hier uitermate prettig.

We komen terecht bij Restaurant Estrella, hier kunnen we binnen zitten. Nou ja, geen verwarming of zo, maar wel enigzins beschermd. We hebben het namelijk heel koud. We bestellen een gegrilde kefta en die wordt geserveerd met zelfgemaakte frietjes, brood en warme groente en het smaakt heerlijk. Omdat de porties relatief klein zijn besluiten we daarna nog een portie kebab te bestellen om te delen, en ook die smaakt prima. We betalen uiteindelijk 135 Dhs inclusief fooi, dat is omgerekend nog geen 12,50 euro. Wauw, daar kan ik wel aan wennen.
 
Na het eten lopen we terug naar het hotel, bij de lokale "supermarkt" kopen we nog wat drinken voor op de kamer en dan gaan we lekker relaxen. Heerlijk genieten!

Zondag 28 april: Foto's van de eerste middag in Chefchaouen





Maandag 29 april: Een bewolkte en regenachtige dag in een lieflijk blauw stadje

De avond was redelijk kort gisteren, we waren moe van de lange dag. Op de kamer hebben we nog genoten van een heerlijk kopje muntthee terwijl we ons vermaakten met foto's en de blog, en contact met het thuisfront. Lang leve de electronica en de wifi. Natasja heeft nog een douche genomen, maar die had alleen lauw water en daar had ik weinig zin in. Volgens de manager had iemand in de hamam de warme kraan open laten staan de hele dag, waardoor er geen warm water meer was en het duurde even voordat het weer was opgewarmd. Om half 11 ging bij mij het licht uit, bij Natasja zelfs een half uurtje eerder. En ondanks de lange dag gisteren was ik vanochtend alweer vroeg wakker, ik probeerde na een toiletstop nog even de ogen dicht te doen, maar om half 7 heb ik het opgegeven en heb ik me op de bank genesteld met de iPad.

Een ruim half uur later was Natasja ook op, we besloten vanochtend lekker rustig aan te doen. Ontbijten is mogelijk tot 12 uur, dus haasten is niet nodig. Gelukkig was het warm water probleem ook weer opgelost, dus ik kon lekker warm douchen vandaag. Heerlijk! Op de kamer was het inmiddels ook lekker warm, in tegenstelling tot gisteravond.

Na het douchen was het even puzzelen met de garderobe voor vandaag, want koud is het buiten nog steeds. Behoorlijk koud zelfs. En er wordt veel regen voorspeld. Als we een keuze gemaakt hebben en we zijn aangekleed, begeven we ons naar beneden voor het ontbijt. Onderweg kletsen we nog even met een Amerikaan uit New York City, en dan schuiven we aan. Echt comfortabel is het niet aan die lage tafeltjes, maar wel gezellig. We krijgen heerlijk verse jus d'orange, en allerlei typisch Marokkaanse gerechtjes. Het is allemaal mierzoet, met vooral heel veel suiker, maar best lekker.

Na het eten maken we ons klaar om erop uit te gaan en het stadje te bezichtigen. Tijdens het ontbijt hebben we van de manager gehoorde dat het weer heel erg slecht is en een wandeling naar de Spaanse moskee in de heuvels is niet echt de moeite waard nu. Daar ga je namelijk vooral naartoe vanwege het mooie uitzicht op het stadje, maar dat wordt nu vooral ontsierd door de grijze bewolking die alleen maar zorgt voor grote overbelichte vakken op de foto's. Voor de zekerheid trekken we nog een extra shirtje aan om nog een laagje te creëren en we dubben even over wel of geen paraplu meenemen en gaan dan op pad zonder. Maar daar krijgen we al snel weer spijt van, als we buiten komen begint het namelijk te gieten. We hadden ingeschat dat een paraplu niet handig is in de steegjes, maar alle Marokkanen lopen hier zelf ook met een paraplu. Dat doet me van mening veranderen en ik ga hem toch maar even ophalen.


Daarna lopen we van het hotel naar Ras El Ma, de wasplaats net buiten de medina, waar het riviertje het stadje binnenkomt denderen langs kleine watervalletjes. Onderweg laten we ons verleiden tot het fotograferen van de prachtige plekjes in dit blauw-witte stadje, de steegjes en de mooie blauwe voordeuren in verschillende schakeringen blauw. We komen ook heel wat mensen tegen in typische klederdracht, en gebochelde oude vrouwtjes met een combinatie van bonte kleding die Chanel en Yves nog niet hebben kunnen bedenken, maar ze geven allemaal aan niet gefotografeerd te worden. Veel mensen kijken benauwd naar de camera's en houden ons nauwlettend in de gaten, en we worden aardig wat keren gesommeerd om vooral niet te fotograferen. Ook een stel ezels met bepakking en hun begeleiders mogen we niet fotograferen, de mensen zijn er bang voor lijkt het. Heel jammer, want het is wel zo prachtig. We moeten dus een manier vinden om het meer stiekum te doen en mensen niet te intimideren, dat vergt nog wat oefening van ons. Onderweg vinden we natuurlijk al de nodige winkeltjes met de meest prachtige koopwaren. Ik vind een heel mooie handgeweven omslagdoek in mooie kleuren, die koop ik om mijn schouders te bedekken zodat ik het iets warmer heb. Ik heb welisaar heel wat laagjes aan vandaag (2 t-shirts, een dik vest, een sjaal en een jas) maar
dat is nog niet genoeg. De kou dringt overal doorheen.

 

 


Een stuk verderop zien we een winkeltje met prachtig Marokkanse schalen en theeserviezen bijvoorbeeld, alles handgemaakt of antiek. In het winkeltje is de zoon van de eigenaar druk aan het werk met een nieuwe schaal. De bewerking wordt in het materiaal geslagen met metalen stempeltjes en een hamer. Wat een ambacht! Er zijn schalen in gouden en zilveren kleuren, en het gewicht en de prijs wordt bepaald door de legering en het gewicht. De goudkleurige schalen zijn een combinatie van brons met zilver en tin, de zilverkleurige schalen zijn een combinatie van zilver en tin. Hoe meer zilver, hoe duurder de schaal. Toch zijn de prijzen niet zo hoog dat ik ervan schrik, voor een grote schaal met een diameter van zo'n 70cm (schat ik) en een zilvergehalte van 45% betaal je zo'n 40 euro ongeveer. Ik pik een schaal eruit die ik echt prachtig vind van motief, maar de gouden kleur staat me niet aan. Ik vraag de eigenaar of hij die ook heeft in zilverkleur, maar dat is helaas niet zo. Hij heeft wel andere, maar die vind ik minder mooi. Je ziet wel kwaliteitsverschil overigens. De schalen die de eigenaar zelf maakt zijn veel mooier dan die van zijn zoon. Ook heeft hij enkele antieke schalen, maar die zijn inmiddels heel dof geworden. Wel erg mooi, maar toch minder dan de nieuwe. Ik koop er dus uiteindelijk geen tot grote teleurstelling van hen, maar ik vind het wel een supermooi souvenir. Ik ga er dus zeker nog verder kijken in de andere stadjes waar we nog zullen komen.



Na deze laatste winkel zien we de wasplaats al snel liggen. Het lijkt wel middeleeuws, een heel andere wereld en een ander tijdperk ook. We zien 2 washuisjes aan elke kant van de rivier. De rivier komt hier met redelijk veel lawaai uit de bergen naar beneden, en een deel van het water wordt via geultjes naar de wasplaatsen geleid. Langs de geulen, onder een afdak, zijn vervolgens wasplaatsen aangelegd met ouderwetse platen waarover de kleding wordt geschuurd. Het enige dat het middeleeuwse tijdsbeeld verstoort is het gebruik van moderne wasmiddelen, we zien de flessen en de pakjes poeder staan. Ongelooflijk dat dit nog bestaat. Aan de ene kant van de rivier wassen de vrouwen, aan de andere kant de mannen. Het fotograferen moeten we een beetje stiekem doen, want de vrouwen vinden het duidelijk niet prettig. Het is wel fijn dat het inmiddels weer droog is geworden, al is het nog steeds erg grijs. Maar de paraplu kan opgeborgen, wat het fotograferen een stuk gemakkelijker maakt.


Aan de overkant van de weg zien we een vrouw in traditionele kledij naar beneden waggelen over een steil bergpad met een zware lading op haar rug, met de telelens probeer ik haar onopvallend op beeld te krijgen. Ze loopt bergaf en ze loop zigzaggend, waarschijnlijk omdat het zo steil is. Een mooi gezicht is het. Met behulp van de telelens probeer ik haar te vangen, maar dat is niet gemakkelijk. Vervolgens lopen we op advies van de manager van het hotel langs het riviertje naar beneden in het dorp. Een mooie wandeling is het. Helemaal beneden komen we op een pleintje waar we gisteren verloren zijn geraakt, en nu pas valt de prachtige omgeving op. We lopen langs de rand van de medina op zoek naar een ingang, en onderweg blijft de camera klikken. We genieten met volle teugen.


 

Inmiddels hebben we ook zin gekregen in een kop thee en wat eten, en we besluiten om naar het centrale plein tel open bij de kashba, en daar te proberen te eten in een hotel. We hopen namelijk dat het daar warmer zal zijn dan buiten, maar dat blijkt later niet zo te zijn. Heel veel restaurants zijn gewoon open, zonder verwarming en dus niet beschermd tegen kou. Op deze manier is het ook niet mogelijk om een beetje op te warmen. We herinneren ons nog een hotel waar we gisteren langs liepen, naast het plein, en daar gaan we naar binnen. We bestellen een warme thee, en als lunch een couscous met vlees. Die laat even op zich wachten, alles wordt hier vers bereid, en dus gaan we druk aan de watsapp en de sms met het thuisfront.

Het duurt even, maar dan heb je ook wat. Het eten is heel smakelijk, kruidig en kleurrijk. We krijgen het niet helemaal op, maar het vult goed. Behoorlijk machtig is het zelfs. Na een pitstop op het toilet begeven we ons weer de drukte in, het stadje wordt steeds levendiger. De school is uit, en we zien steeds meer mensen in de nauwe straatjes. Helaas is de kashba vandaag gesloten, dus dwalen we door de medina langs de vele ambachten en kleine winkeltjes. Wat een kleurrijk geheel is het toch. De geuren, de keuren en de mensen prikkelen ons enorm. Prachtig geheel, en zo'n andere sfeer dan we elders hebben meegemaakt. Het contrast is wel groot. We treffen heel veel ontzettend vriendelijke en aardige mensen die graag willen helpen, maar we treffen ook het tegenovergestelde, in een soms wel grimmige sfeer. Het contrast daartussen intrigeert me.

  


 



Natuurlijk worden we verleid om ook weer wat mooie dingetjes te kopen. Ik vind de traditionele kledij erg mooi, en ik zou best zo'n prachtige Marokkanse jurk -geen idee wat de tradtionele naam is- met een capuchon kopen als ochtendjas. Maar helaas vind ik geen passende maat. Wel vind ik een prachtige pyjama in dezelfde sfeer, die koop ik wel. Het afdingen vind ik geweldig en het werkt hier prima. Ook koop ik 2 mooie armbandjes, en een sleutelhanger van de typische huisjes hier in blauw/wit met de kleine pannendakjes boven de ramen, die ga ik thuis gebruiken als een ornament in de kerstboom. Natasje vind een mooi geweven tas in bonte kleuren, en ze koop een typische harembroek in een heel zachte, bonte stof, die ze gaat gebruiken als pyjamabroek. Leuke souvenirs? En niet duur. Ik kocht 2 armbandjes en een sleuthanger omgerekend voor 3 euro, en de pyjama kostte mij nog geen 10 euro. Dat zijn mooie bedragen! Ik kijk ook rond bij de zilveren en gouden sierraden, ik zou het wel leuk vinden om nog een mooi setje te kopen, maar ik vind niets van mijn gading. Teveel bling bling hier, en net niet wat ik zoek. Maar leuk om te kijken is het zeker.




Onderweg zien we ook kleine marktjes waar Berbers hun goederen aan de man brengen. De klederdracht is fantastisch, maar het lukt me niet om het goed te fotograferen. Als ik een overzichtsfoto maak van een klein marktje komt er een jonge Marokkaan op me af die me afgressief probeert duidelijk te maken dat ik niet mag fotograferen, hij is er heel boos om. Maar hij staat zo'n 50 meter verderop en is niet eens te zien. Maar hij wil er niets van weten en beent weer boos weg. Als hij even later wegloopt zie ik alsnog mijn kans schoon, maar de pret is er wel vanaf. Het lijkt alsof de mensen hier echt bang zijn voor de camera. Heel bijzonder.

Ook zien we onderweg zelfs een straatje waar bouwmaterialen wordt aangeboden, gewoon in een bergje in een steegje, zo apart. Het is echt geweldig om te zien. En dan belanden we opeens voor een prachtig gerestaureerd gebouw dat natuurlijk ook op de foto moet, en het duurt even voordat ik doorheb dat ik naar  het hotel sta te kijken waar we zelf verblijven. Duh.... Zonder te zoeken zijn we dus weer bij onze tijdelijke thuishaven. We besluiten om even naar binnen te gaan, een kopje thee te drinken en onze gekochte spulletjes op te bergen. Onze kamer is niet schoongemaakt merken we, en even later wordt er op de deur gekopt om te vragen wanneer dat kan. We geven aan nog een uurtje te willen blijven, en daar leken ze niet zo blij mee te zijn. Later begrijpen we dat we onze sleutel hadden moeten afgeven bij de receptie, omdat er geen tweede exemplaar is. Daarvan hadden we geen flauw benul.

Na een uur giet het buiten weer van de regen, en we maken even een plan de campagne. We besluiten om ons te nestelen met computers in de lobby, en daar even met de foto's aan de gang te gaan om alles over te zetten van de kaartjes op de computers. Intussen kan dan onze kamer worden schoongemaakt. We kijken de weersverwachting en besluiten om 7 uur even te bezien hoe het buiten is en eventueel naar de Spaanse Moskee te lopen. Intussen vermaken we ons prima. Even voor 7 uur lopen we weer naar de wasplaats om te zien of het de moeite is naar boven te lopen, maar dat blijkt niet zo te zijn. Het is weliswaar droog, maar de lucht is heel grijs en saai, het stadje vangt geen enkel licht. Dat levert geen mooie foto's op, en is dus de klim ook niet waard. In plaats daarvan lopen we maar weer terug en gaan op zoek naar een restaurantje.

We hadden van iemand de tip gekregen om te eten bij La Lampe Magique en gisteren zagen we toevallig in een steegje een bord van dat restaurant. Ik weet nog waar het ongeveer is, en we besluiten daar te kijken of het ons aanstaat en of het warm genoeg is. Onderweg passeren we natuurlijk weer verschillende winkeltjes en iedereen wil ons naar binnen lokken. Ik merk dat Natasja het soms moeilijk vind om niet te reageren op wat gezegd wordt en in gesprek gaat, maar daarna is het heel moeilijk om er weer vanaf te komen. Ook dat vergt nog wat oefening. Een stuk verderop staat een Marokkaanse jongen die ook tegen ons praat, maar ik heb geen idee wat hij zegt. Ik reageer niet en loop door. Een stukje verder merken we dat hij ons volgt, en dat geeft me geen fijn gevoel. Ik word er kriegelig van. Natasja maakt hem duidelijk dat hij moet weggaan, en hij geeft aan dat hij "hurt" is. We hebben hem vast gekwetst. Pfff.... we draaien dan om als hij doorloopt om een andere richting in te lopen. Die zijn we kwijt.

Het restaurant vinden we gemakkelijk, en dat ziet er inderdaad ontzettend leuk uit. Wat een mooie sfeer. Beneden is een open haard, en daar willen we graag naast zitten, maar dat mag niet. We moeten naar boven, naar het dakterras. Dat lijkt ons wat koud, maar de ober raakt gefrustreerd van ons als we vragen of we niet daar mogen blijven zitten. We gaan maar boven kijken en uiteindelijk vinden we een deel op het bovenste terras dat overdekt is met ook een open haard. We nestelen ons zo dicht mogelijk bij de haard en bestellen wat te drinken. Gelukkig kan de ober ook weer lachen hier. Het is niet heel warm, maar het is wel vol te houden hier. We bestellen allebei een soep vooraf, en die smaakt heerlijk. Als hoofdgerecht bestelt Natasje een pastilla met kip, en ik ga voor de gegrilde kefta, vooral omdat daar ook frietjes bij zitten. De kefta is niet zo lekker als die van gisteren, maar wel prima te doen. De pastilla bevalt Natasje minder goed, het gerecht is wat saai volgens haar en bovendien erg machtig. Een nagerecht slaan we allebei over, we hebben genoeg gehad. Wel drinken we nog een kopje thee om het af te sluiten en dan wandelen we weer terug naar ons hotel.

BIj het schoonmaken van de kamer is ook de verwarming uit gezet, en blijkbaar hebben we hem niet goed  aangezet weer, want het is niet zo aangenaam op de kamer als gisteren. Maar gelukkig ook niet zo koud als op andere plekken. We vermaken ons even met de laptop en ipad, met de blog en de foto's. Natasja duikt onder de douche om de haren te wassen en ik bel even met Peter omdat ik geen contact krijg via whatsapp en sms. Daarna wappen we even om de dag door te spreken en bij te praten. We kletsen nog wat, en even na 11 uur duiken we in bed voor de nacht, voldaan door alle indrukken van vandaag.